Των φρονίμων τα παιδιά. . .

Φρονώ ότι είναι πλέον κοινή διαπίστωση.

 Το  κοινό των ελληνικών κόμματων δεν προτίθεται να θίξει το συμπαγές εκλογικό σώμα του ενός και πλέον εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων.

Ένα εκλογικό σώμα, μια κρίσιμη μάζα, που εξασφαλίζει  άνετα ένα ποσοστό 15-20% της αγέλης των ψηφοφόρων.

Είναι αυτό το ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου, που μας πρήζουν οι δημοσκόποι προεκλογικά, όταν ακόμα δεν έχει κάτσει η μπίλια σ’ αυτόν που θα τάξει τα πιο πολλά, για να στραφεί το κοπάδι των δημοσυντήρητων να πάει να πιει από την πράσινη, την μπλε, ή την ροζ πηγή.

Άπαξ και κλειδώσουν οι παροχές και οι υποσχέσεις, δίνουν το σήμα, οι συνδικαλιστές μπροστοτράγοι με τις βαριές κουδούνες,  και σέρνεται όλο το κοπάδι, σαν ένα ποτάμι,  προς τον νέο μεσσία.

Με τον τρόπο αυτό, βέβαια, βλάπτονται άλλες ομάδες της κοινωνίας, όπως είναι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα ή οι μικροεπιχειρηματίες και οι μετριοχαμηλοσυνταξιουχοι,  που όμως δεν αποτελούν σώμα και γι’ αυτό δεν τους  υπολογίζουν τα επιτελεία των κομμάτων.

Θυσία, λοιπόν, οι υπόλοιποι άφωνοι της κοινωνίας  για να σωθούν τα ‘’καλά παιδιά’’,          οι πελάτες του συστήματος, που εκλέγουν τον εκάστοτε σωτήρα.

Οι διακρίσεις αυτού του είδους, φυσικό είναι, να προκαλούν τριβές, δυσαρέσκειες, ομάδες αδικημένων και παραπονεμένων.

Το κενό των  ‘’υπέρ πάρτης’’ κομμάτων αναλαμβάνουν, εργολαβικά, να πληρώσουν τα ακροδεξιά μορφώματα, που ρέπουν, από καταγωγής, σε κάθε μορφής καπηλεία.

Εθισμένοι, σε μεσιτείες πάσης φύσεως, οι απαίδευτοι καταναλωτές ψηφοφόροι, εύκολα παρασύρονται και καταφεύγουν στους κόλπους των οργανώσεων αυτών, αγνοώντας το κόστος του συγχρωτισμού και της κολεγιάς με τέτοιους τύπους ομάδων.

Αυτή η απαιδευσία είναι, δυστυχώς, αιτία πολλών δεινών που μαστίζουν την κοινωνία μας.

Η απαιδευσία συνοδεύεται ,πλειστάκις, από αφέλεια, από ωχαδερφισμό, από ελαφρότητα, από αδιαφορία, από πονηριά και πλεονεξία.

Πληροφορήθηκα, έκπληκτος,  τις προάλλες , από την αντίδραση τους στα μέτρα, ότι η κα Γκερέκου και ο κος Κακλαμάνης εξακολουθούν ακόμη να είναι μέλη του κοινοβουλίου μας.

Ειλικρινά σοκαρίστηκα.

Ποιοι εγκληματίες είναι αυτοί που ψηφίζουν τέτοιους, αποδεδειγμένα, ανάξιους για εκπροσώπους τους ;

Μια αρτίστα, που καλύπτει με την ιδιότητα της ένα ρεμάλι φοροφυγά, και έναν πρώην πρόεδρο της βουλής, που γέμισε με πολυέξοδα προνόμια βουλευτές και υπάλληλους.

Υπάρχει, είναι η αλήθεια, μια τάση να τα χώνουμε όλα κάτω από το χαλί και να μην ψάχνουμε να βρούμε τις αίτιες των διαφόρων φάσεων της  ιστορίας που μας έχουν στιγματίσει.

Έτσι εξακολουθούν ακόμη να υπάρχουν αρκετοί εκ των συμπολιτών μας που αποφαίνονται δήθεν αποφθεγματικά :

Ένας Παπαδόπουλος ή μια δικτατορία μας χρειάζεται.

Λησμονούν, οι άφρονες, ότι η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν αυτή που ξεκίνησε το ράλι της κατηφόρας μας στη σημερινή χρεοκοπία.

Οι συνταγματάρχες και οι συνοδοιπόροι τους τριπλασίασαν μέσα σε επτά χρονιά το δημόσιο χρέος.

Ξεκίνησαν το χορό της διαφθοράς με τα σκάνδαλα τύπου Μπαλόπουλου με τα σάπια κρέατα.

Διόριζαν κάθε ανίκανο και πικραμένο στο δημόσιο.

Έδιναν χαριστικά δάνεια σε δικηγόρους για να στήσουν χοιροτροφικές μονάδες.

Χάριζαν άδειες ταξί και φορτηγών σε άσχετους όπως ηθοποιούς, δικηγόρους και άλλους.

Καλόπιαναν τους φοιτητές μειώνοντας τα μαθήματα και αυξάνοντας τις μεταφορές και τις εξεταστικές περιόδους κατ’ έτος.

Έτσι η επελθούσα πολιτική τάξη βρήκε έτοιμο το έδαφος για να οργανώσει το καθεστώς της απώλειας που μας έφερε στην καταστροφή.

Παρ’όλα αυτά  τα κόμματα εξακολουθούν ακόμη να ευαγγελίζονται τις ίδιες πρακτικές παροχολογιας εις βάρος κάθε λογικής και  πρακτικής εξόδου από το βάραθρο της υποτέλειας του δανεισμού και της τρυφηλής, δήθεν, ευζωίας.

Εναπόκειται λοιπόν στον πατριωτισμό του καθενός μας να κατανοήσουμε πως η λύση δεν βρίσκεται ούτε στους πολυλογάδες μεσσίες, ούτε στους πολιτικάντες  που υφαρπάζουν για ίδιο όφελος την ψήφο, ούτε στους πατριδοκάπηλους εθνικιστές ροπαλοφόρους.

Αν εμείς συνετιστούμε και αποκτήσουμε την ανάλογη πολιτική ευθύνη, ουδείς θα δύναται να μας ξελογιάσει,  να μας ξεγελάσει και να μας διαφθείρει.

Η δική μας ακεραιότητα θα είναι αρκετή να μας εξασφαλίσει την αντίστοιχη ποιότητα των πολιτικών που θα εκλέξουμε να μας εκπροσωπήσουν.

Όσο εμείς  απέχουμε ή αδιαφορούμε ή λαμογιάζουμε τόσο θα μας διοικούν αυτόκλητοι σωτήρες που θα μας χαντακώνουν στο πάτο των λαών της Ευρώπης και της υφηλίου.