Πράσινοι , μπλε, κόκκινοι και ροζ κόκκοι στη γυάλα της εξουσίας.

                                                                                     

Ακούγοντας ειδήσεις, σήμερα το μεσημέρι, αίφνης, φωτίστηκε ο νους μου.

Αυτοί παίζουν θέατρο ! Αναφώνησα.

Με πολύ κυνικό τρόπο, οι δημοσιογράφοι μιλώντας μεταξύ τους ομολογούσαν, ότι οι  κυβερνώντες δεν προτίθενται να λάβουν, πραγματικά, τα μέτρα που πρέπει για να βγει η χώρα από την γωνία που είναι στριμωγμένη.

Προσποιούνται στους ξένους ότι θα κάνουν τις κινήσεις που πρέπει, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα τους πιάσουν κορόιδα και θα τους αποσπάσουν τη δόση.

Ακόμη ελπίζουν ότι με ένα μαγικό τρόπο μπορεί να χαλαρώσουν τα μέτρα ή να ξυπνήσουμε όλοι ένα πρωί και να διαπιστώσουμε ότι όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο.

Τα μέτρα που έχουν συμφωνήσει, έχουν υπογράψει και όμως κωλύονται να εφαρμόσουν, είναι αυτά που αφορούν στην μείωση των δαπανών, με άμεσο και μόνιμο αποτέλεσμα, όπως είναι η απόλυση 150000 δημοσίων υπαλλήλων και η κατάργηση άχρηστων υπηρεσιών και οργανισμών που απομυζούν χρήματα από τον προϋπολογισμό.

Η πολιτική τάξη σύσσωμη, ως μόνη υπεύθυνη για την διόγκωση των δαπανών μέσω χαριστικών προσλήψεων και δημιουργίας τέτοιων θέσεων εργασίας, αρνείται να κακοκαρδίσει τα βολεμένα πράσινα, μπλε, κόκκινα και ροζ παιδιά της.

Αισθάνεται σαν να κόβει ένα ή και περισσότερα δάχτυλα της και γι αυτό χρονοτριβεί και υποκρίνεται, παίζοντας θέατρο στους ξένους.

Την ίδια ώρα η αγορά έχει ξετιναχτεί.

Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην ανεργία ή στην υποαπασχόληση.

Χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν και ελαχιστότατες ανοίγουν για να κλείσουν αργότερα.

Εκατοντάδες άνθρωποι βάζουν τέρμα στη ζωή τους από την απόγνωση.

Τα συσσίτια και οι δράσεις αλληλεγγύης πολλαπλασιάζονται για να συγκρατήσουν την διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.

Μαθητές σε ετοιμόρροπα σχολικά κτίρια λιποθυμούν από την πείνα.

Και μέσα σε όλη αυτή τη χλαπαταγή η πολιτική ελίτ συσκέπτεται πως θα αποθέσει στα μαλακά τα καλομαθημένα οπίσθια των σφουγγοκωλάριων του συστήματος.

Αμετανόητοι, απόμακροι από την κοινωνία, αποστασιοποιημένοι από τα προβλήματα, ζουν μέσα στη γυάλα τους που κλυδωνίζεται μέσα στην καταιγίδα, συσκεπτόμενοι.

Οι άφρονες αδυνατούν να κατανοήσουν πως οι πιθανότητες να μπατάρει η γυάλα είναι μεγάλες, τότε θα βρεθούν, στο μάτι του κυκλώνα, μέσα στα παγωμένα νερά της πραγματικότητας, και ποιος τους ξεπλένει.