Το μετέωρο βήμα του Έλληνα.

          (  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. )

Τα φέραμε από δω, τα φέραμε από κει,

τα φτάσαμε στο τίποτα, στο πουθενά εσύ.

Ανόητες αγάπες, ανόητα φιλιά.

Λόγια, λόγια, λόγια… λόγια ψεύτικα.

Λόγια ψεύτικα.

Έχουν οι ποιητές κι οι στιχουργοί αυτή τη χάρη.

Με τρεις κουβέντες να περιγράφουν όλα, όσα εμείς θέλουμε πολλές σελίδες να γεμίσουμε, για να πούμε.

Εδώ, λοιπόν, βρισκόμαστε τώρα.

Εδώ ακριβώς.

Στο μετέωρο βήμα του Έλληνα. Ως  εκλογέα, ως πολίτη, ως ατόμου, ως κοινωνικής μονάδας.

Μια ιστορική στιγμή, για μια ιστορική απόφαση.

Η πολιτική ελίτ της Ελλάδας  είναι αποτυχημένη. Λέει ο Schauble.

Και  επικίνδυνη. Θα συμπλήρωνα εγώ.

Μέχρι κι ο Σάκης, είδα χθες σε μια εκπομπή, βγήκε και τους είπε, με φανερή αγανάκτηση.

«…ας πουν την αλήθεια στο κόσμο (οι πολιτικοί), όσο πικρή και να είναι, και ο κόσμος  να πάρει τις αποφάσεις του… ας του πουν, όμως, την αλήθεια… τι τον περιμένει…».

Πότε, όμως, η αιώνια αποτυχημένη πολιτική ελίτ του τόπου μας, είπε την αλήθεια και πήρε την ευθύνη, που της αναλογεί, για τις πράξεις και τις παραλείψεις της ;

Προτίμησε να σύρει,  ένα νικητή λαό,  στην ατιμία του εμφυλίου πολέμου, για να βολευτούν  οι σύμμαχοι και κάποιοι δικοί τους.

Άνοιξαν τα κολαστήρια της Μακρονήσου και του αϊ Στράτη, για να ρεγουλάρουν το φρόνημα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που έτυχε να έχουν αντίθετες ιδέες.

Αυτό διώχθηκε, ως ποινικά κολάσιμο, η ιδεολογία.

Και η δικαιοσύνη, αυτή που σήμερα επικαλούμαστε να μας σώσει από τα αδιέξοδα, δίκαζε και καταδίκαζε την ιδεολογία  αυτών των ανθρώπων.

Και τον Λαμπράκη γι’ αυτή την ιδεολογία τον δολοφόνησαν.

Τον Γρηγόρη, γιατί ο άλλος διαμόρφωνε την πολιτική φόρμουλα που θα μας οδηγούσε στην χρεοκοπία.

Μετά μας έβαλαν και στο γύψο, για επτά χρόνια, πάλι για να φτιαχτούν κάποιοι που ήθελαν.

Φτάσαμε λοιπόν εδώ.

Στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Με το επικοινωνιακό τρικ, μνημόνιο και αντιμνημόνιο, προσπαθούν να χειραγωγήσουν, πάλι, το κόσμο και να τον φέρουν, όχι προ των ευθυνών του για το μέλλον του τόπου και της κοινωνίας, αλλά σε μια φορτισμένη, θολή και άκρως καφκική ατμόσφαιρα, να του υφαρπάξουν την ψήφο για να την χρησιμοποιήσουν, όπως είχαν μάθει μέχρι σήμερα.

Για ίδιον συμφέρον.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης Μαΐου είναι τόσο συγκεχυμένο, όσο και τα λόγια  και οι πράξεις των επαγγελματιών της πολιτικής.

Ένας λαός που είχε περιθωριοποιηθεί, γιατί του ζήτησαν να κάτσει στην άκρη και να αναλάβουν αυτοί το τιμόνι, βρέθηκε ξαφνικά πάνω στα βράχια χωρίς να ξέρει να κολυμπά.

Αυτοί, χρόνια πριν, είχαν φροντίσει να τον αφήσουν αμόρφωτο  και να του δώσουν κάτι χαζοπαίχνιδα να αποχαυνώνεται. Ωτό, μοτό, τιβι, κλικ, νίτρα και μεταξωτές κορδέλες.

Τώρα, του παίρνουν την Μπουχάρα κάτω από τα πόδια, και του έρχεται η Μοιραράκη  κατακέφαλα.

Στη κρίσιμη αυτή στιγμή  αποφασίζει η γενική γραμματεύς να μας πει ότι δεν ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε κυβέρνηση.

Τότε γιατί, κυρά μου, τόσα χρόνια σέρνεις τόσο κόσμο να σε ακολουθεί ;

Τι νόημα έχει ένας κομματικός μηχανισμός, αν όχι, να ηγηθεί ενός σχήματος, να δώσει λύση στα προβλήματα του λαού, που λέει, ότι εκπροσωπεί και πονάει ;

Δεν καταλαβαίνω !

Οι πράσινοι καλικάντζαροι της μόνιμης Αλλαγής ανακάλυψαν, αφού μας ξεπούλησαν στα σκλαβοπάζαρα της  μνημονιακής  δουλοπαροικίας, ότι, τελικά, μπορούν να εφαρμόσουν ηπιότερα μέτρα.

Το κόμμα της, πάλαι ποτέ, κραταιάς  συντηρητικής παράταξης, που διοικούσε τον τόπο για ενάμιση αιώνα, μας τάζει, κι αυτό, λαγούς με πετραχήλια, φτάνει να του δώσουμε την ευκαιρία να στέψει πρωθυπουργό τον Μάγκα, τον Τρελλαντώνη, των μεσσηνιακών βάλτων.

Και ξαφνικά προβάλλει, ως σωτήρας, μέσα σε όλη αυτή την χλαπαταγή, ο Αλέξης.

Όπως παλιά, πίσω από τις λέξεις και από τις κακές τις έξεις έρχεται ο Αλέξης.

Λυσσάνε οι υπόλοιποι.

Σου λέει, θα μας φάει την μπουκιά από το στόμα.

Κι αρχίζουν την λάσπη.

Που δεν ξέρουν… που δεν τους ξέρουν.

Γιατί, ρε κουμπάροι, ποιοι ήξεραν ;

Η Ξυνογιαννακοπούλου; Ο Παπακωνσταντίνου; Η Διαμαντοπούλου; Ή ο Παπουτσής;

Για να μη πω για Δαμανάκη, Ανδρουλάκη, Μπίστη, Οικονόμου, Λοβέρδο, Βενιζέλο, Πάγκαλο και τα άλλα τα παιδιά στην εξουσία.

Όλοι αυτοί βασίστηκαν, τόσα χρόνια, στα χρήματα της εύκολης δανειοληψίας.

Αυτά σκόρπιζαν αφειδώς σε ΜΜΕ, σε εθνικούς προμηθευτές, σε εθνικούς εργολάβους,

σε στρατιές δημοσίων υπαλλήλων- ψηφοφόρων, και συνδικαλιστών- εκλογικών αρωγών,

και έτσι πορ(ν)ευόντουσαν, μέχρι που ήρθε ο λογαριασμός, και, τότε, σήκωσαν όλοι μαζί, μα όλοι μαζί, στην κυριολεξία, ψηλά τα χέρια και μας τον πάσαραν να τον πληρώσουμε εμείς.

Ο Αλέξης, που κουνιέται, προφανώς, έχει άγνοια κινδύνου.

Οι παλιές καραβάνες θέλουν να του φορτώσουν την ρετσινιά της χρεοκοπίας και να επανεμφανιστούν μετά ως σωτήρες.

Το ψυχανέμισμα του κόσμου (και όχι η πολιτική του αγωγή) όλα αυτά τα πιάνει, κάπως, στον αέρα και γι αυτό δεν δίνει πλήρη στήριξη σε κανένα.

Για να κυβερνηθεί η χώρα θα πρέπει να αναλάβουν  άλλοι άνθρωποι.

Καινούργιο σπίτι, με τα παλιά φθαρμένα και διεφθαρμένα  υλικά, δεν μπορείς να κτίσεις.

Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα δώσει λύση.

Ας πάρουν την ευθύνη, αυτοί οι δέκα κάπως σοβαροί άνθρωποι, που είναι αύτη την στιγμή στη κυβέρνηση κι ας κηρύξουν τη χώρα σε έκτακτη ανάγκη.

Ας ζητήσουν να εμφανιστούν νέοι άνθρωποι με εμπειρία στο μάνατζμεντ, που θα αναλάβουν να φτιάξουν το κράτος από την αρχή.

Κι αφού φτιαχτεί ένας νέος κρατικός μηχανισμός, με άξια στελέχη χωρίς μονιμότητα, χωρίς συνδικαλιστές, πάτρωνες και καμαρίλα, που θα ξεπαστρέψει όλη τη σαπίλα του παρελθόντος, τότε, αφού αναστηθεί  το νεκρό εδώ και δεκαετίες κράτος, τότε, ο τόπος θα πάει μπροστά με νέους ανθρώπους και νέα μυαλά.

Αλλιώς, οι Αλέξηδες θα έρχονται και θα παρέρχονται, σαν τους Παπανδρέου και τους Βενιζέλους, αυτού του τόπου, εν είδει πασαρέλας,  χωρίς αποτέλεσμα.