Μια θλιβερή επέτειος

                            

            

 ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΑ

Και πληρώθηκε το ρηθέν και η ελπίς ήλθε.

Η πρώτη φορά αριστερά ανέλαβε την εξουσία.

Τρεις και μια και συμπληρώνει τις μαγικές 100 ημέρες στην εξουσία.

Αυτές που πρωτακούσαμε το μακρινό ’81, από στόματος Αντρέα, ότι θα μας αλλάζαν την ζωή

Οι πλείστοι των φανατικών οπαδών του αρχηγού συνειδητοποίησαν, τριάντα χρόνια αργότερα, ότι απλώς τους άλλαξε τα φώτα.

Αν απαιτείται τόσος χρόνος για να αντιληφθούν οι πολίτες, που τόσο εύκολα παρασύρονται από τα λόγια του κάθε λαοπλάνου, τα ψεύδη και τα μυθεύματα που σερβίρει ο κάθε επίδοξος σωτήρας  για να αρπάξει το τρόπαιο της εξουσίας, τότε μετά λύπης μου φοβάμαι ότι πολλές γενιές έχουν να υποφέρουν στον δύστυχο τούτο τόπο που το έχει η μοίρα του να γεννά σοφιστές, δημαγωγούς και λαϊκιστές πολιτικούς, που πλασάρονται σαν σωτήρες, από τα χρόνια της Αθηναϊκής δημοκρατίας ακόμα.

Για να μεταφερθούμε λοιπόν στο σήμερα που μας ενδιαφέρει πιο άμεσα.

100 ημέρες πρώτη φορά… αριστερά και… τι είδαμε ;

Ένα απίστευτο επικοινωνιακό σόου σε όλα τα επίπεδα.

Μια άνευ προηγουμένου αμερικανιά για την πρώτη φορά…αριστερά στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ένα απερίγραπτο πήγαινέ – έλα σε ταξίδια, σε θέσεις, σε απόψεις, σε λύσεις, σε σκέψεις, σε σχέδια, σε προτάσεις, σε στοιχεία, σε νούμερα, σε δεδομένα, σε πρόσωπα, με ρυθμούς καταιγιστικούς που δεν τους αντέχει ανθρώπου νους.

Άλλα το πρωί, άλλα το μεσημέρι, άλλα το βράδυ.

Οι άνθρωποι τρελάθηκαν, μέσα και έξω.

Δεν μπορεί να τους παρακολουθήσει κανένας.

Ολοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Η επιστήμη, η τεχνολογία, η κοινωνία.

Κατάφεραν σε μόλις 100 μέρες να ενώσουν, για πρώτη φορά, ολη την Ευρώπη και την Αμερική απέναντι σε ένα κοινο σκοπό:

Να αντιμετωπίσουν ένα προβληματικο κακομαθημένο παιδί (την πρώτη φορά αριστερά) που ζητά ότι του κατεβάσει το ξερό του το κεφάλι.

Και όλα αυτά βασιζόμενοι στο  εκπληκτικο και μοναδικο επιχείρημα που διαθέτουν, οτι είναι υποχρεωμένοι να εκπληρώσουν τα οσα υποσχέθηκαν στον ελληνικο λαο!

Ας προσπαθήσουμε όμως να βάλουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά πριν μας αποτρελάνουν ολους.

Στην χωρα μας η μέθοδος της γκεμπελικής προπαγάνδας ξεκίνησε από το ’67 με τους κολονελους.

Ο Γκεμπελς υποστήριζε πως οσο πιο χοντρο είναι το ψέμα που θα πεις στον κόσμο τόσο πιο εύκολα θα το χάψει.

Έτσι οι συνταγματάρχες βάφτισαν το πραξικόπημα ‘’εθνοσωτήριο επανάσταση’’ και την χούντα που εγκαθίδρυσαν  ’’ελληνική δημοκρατία’’.

Υπο την απειλή των τανκς και των όπλων διατείνοντο ότι επέφεραν την ειρήνη και την ευημερία στην χωρα.

Οι αριθμοί και τα ντοκουμέντα που εμφανίστηκαν, μετα την πτωση τους, τους διέψευσαν οικτρά.

Η κοινωνία είχε υποστεί ένα σοκ και μετα από λίγα χρονια-το σωτήριο ’81- παρασυρμένη από ένα γόητα πολιτικό που μάγεψε τους αδαείς επαρχιώτες του παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας  με τις γνωστές συνέπειες που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε.

Η αλλοπρόσαλλη πολιτική του συγκεκριμένου ανθρώπου κατέστρεψε ότι καλό είχε φτιαχτεί σ’ αυτόν το τοπο πριν από τον πόλεμο και μετά.

Ακολουθώντας το παράδειγμα των κολονελων βάφτισε τα διάφορα μαγειρέματα ‘’αλλαγή’’ και τους αχαρακτήριστους ερασιτεχνικούς πειραματισμούς του’’ τρίτο δόμο προς τον σοσιαλισμό’’.

Το μέγα δυστύχημα της χωρας μας, σήμερα, είναι ότι στην πρώτη φορά αριστερά στην εξουσία, το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που συμμετέχουν στην νομή της εξουσίας προέρχονται από την παράταξη του ‘’αειμνήστου’’.

Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: Πόθεν πρώτη φορά αριστερά ;

Αριστερά, αγαπητοί, υπάρχει στην χώρα μας κοντά εκατό χρονια.

Αριστεροί ήσαν ολοι αυτοί που συντάχθηκαν με το ΟΧΙ του δικτάτορα Μεταξά και βγήκαν στα βουνά να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας.

Ησαν όσοι παράτησαν τα καλά τους και τις φαμίλιες τους για να παλέψουν για τις ιδέες τους και τα οράματα τους, για την ισότητα, την δημοκρατία και την δικαιοσύνη.

Αριστεροί ήταν ολη η αφρόκρεμα της διανόησης και της πνευματικής και καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

Η δήθεν πρώτη φορά αριστερά, σήμερα, δεν εκπροσωπεί τίποτα περισσότερο από μια νομενκλατούρα που εξαργύρωσε την κομματική της ταυτότητα με κρατικά οφίτσια, υπέρογκες καταθέσεις και υπερατλαντικές επενδύσεις, που μόνο για τις τύχες του φουκαρά του κοσμάκη δεν νοιάζεται, ποσο μάλλον για τις ιδέες και τα οράματα.

Διότι η αριστερά- αριστερά μπορεί να μην ήταν στην κυβέρνηση αλλά, κακά τα ψέματα, συμμετείχε ενεργότατα στην εξουσία σε όλες τις μορφές και τις βαθμίδες και διαμόρφωνε άποψη που σήμερα μεταφράζεται στο σημαντικο ποσοστό της αποδοχής που απολαμβάνει.

Μπορεί να έλαβε μόλις 2.5 εκατομμύρια ψήφους και να χρειάστηκε άλλες 300 χιλιάδες ψήφους των εθνικολαϊκιστών της ΑΝΕΛ για να σχηματίσουν την πρώτη φορά αριστερά. Πράγμα που η κοινή γνώμη το κατάπιε αμάσητο.

Οι μετρήσεις, όμως, των δημοσκοπήσεων δείχνουν μια αποδοχή του 70%, το οποίο μπορεί να βαίνει συνεχώς μειούμενο και θα μπει σε αρνητικά επίπεδα μόλις έρθει ο λογαριασμός του πρώτη φορά αριστερά με την μορφή της φοροκαταιγιδας στο κατώφλι του κάθε πικραμένου που εισέπνεε ανάσες αξιοπρέπειας ανα τας ρύμας, τας οδούς και τας πλατείας μετα την κατάληψη των χειμερινών Ανακτόρων.

Τα δημοκοπικά ευρήματα δεν δείχνουν τίποτα περισσότερο από το ότι ο κόσμος εξακολουθεί να βαυκαλίζεται ακόμη, από την εποχή του ‘’αειμνήστου’’, ότι αυτό που δεν επετεύχθει ως δημοκρατική αλλαγή την δεκαετία του ’60 θα γίνει με τους ντεμέκ αριστερούς του κάθε Αντρέα και του κάθε Αλέξη.

Την δεκαετία του ’60 ήταν η μοναδική ιστορική ευκαιρία της αριστεράς να έρθει εν πλήρει δόξη στην εξουσία και να ιδρύσει ένα πραγματικό κράτος δικαίου.

Τότε συνέτρεχαν ολες οι κοινωνικές, ιστορικές και οικονομικές συγκυρίες και είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για να επιτευχθεί ο σκοπός.

Το παιχνίδι όμως χάθηκε.

Πρόλαβαν οι σκοτεινές δυνάμεις με τους συνταγματάρχες το ‘67;

Αυτοακυρωθήκαν ως λαϊκοί ηγέτες με την διάσπαση του ’68;

Αυτό θα το ψάξουμε σε άλλη μας έρευνα.

Για σήμερα ας αρκεστούμε ότι με τα αμερικανικά μιντιακά κόλπα δεν φέρνεις την ελπίδα, την άνοιξη και την αξιοπρέπεια στην χώρα. Μάλλον την οδηγείς σε αδιέξοδο και σε μονοπάτια οδυνηρά και εξαιρετικά κοστοβόρα.