Αυτοκίνηση. Μια ιστορία καθημερινής τρέλας

 

                            

 

Αθλητικό σάιτ ανακοίνωσε ότι θα ασχοληθεί με το θέμα  του γερασμένου στόλου των  οχημάτων στην Ελλάδα.

Ας δούμε, πριν ρίξουμε το ανάθεμα οπουδήποτε, σήμερα, τι έχει γίνει μέχρι τώρα δηλ.60 χρόνια πριν.

Το αυτοκίνητο αντιμετωπίστηκε ως τεκμήριο πολυτέλειας και φορολογήθηκε άμεσα και έμμεσα (καύσιμα, συντήρηση κ.λπ.) βάναυσα.

Οι αντ/πειες δρώντας ανεξέλεγκτα τιμολογούσαν οχήματα και ανταλλ/κα σαν να μην υπάρχει αύριο αφού είχαν αφαιρέσει όργανα από τον στάνταρ εξοπλισμό για να τα χρεώσουν ως έξτρα. Δεδομένης της οικονομικής αδυναμίας, κυρίως από την κρίση και μετά, πως να διαθέσει χρήματα ενας ημιαπασχολούμενος εργαζόμενος να αγοράσει ενα αμφίβολης αξιοπιστίας όχημα, το λιγότερο, με 10000 ευρώ ;

Κι εδώ μπαίνει το θέμα της αξιολόγησης.

Ποιος εξασφαλίζει τον αδαή αγοραστή για την αξιοπιστία του οχήματος και την συμφέρουσα συντήρηση του όταν ο ειδικός τύπος συμπεριφέρεται είτε κερδοσκοπικά είτε ελιτίστικα από την εποχή της εμφάνισης του την δεκαετία του ΄60 ;

Στο όλο σκηνικό προσθέστε και τους οικονομικούς μετανάστες εκ των οποίων όσοι δεν ανήκαν σε μαφίες βολεύτηκαν με τα παλιά μεταχειρισμένα.

Παρ' ολες τις κορώνες που εκπέμπονται κατά καιρούς από τον ειδικό τύπο η συμμετοχή του στην βελτίωση της κατάστασης μόνο αρνητική μπορεί να χαρακτηριστεί.

Ουδέποτε στάθηκε στο πρόβλημα με προτάσεις και λύσεις αλλά με εντυπωσιασμούς και επικοινωνιακές προωθητικές πολιτικές που περισσότερο μπέρδευαν παρά βοηθούσαν την κατάσταση.

Ας μην τα περιμένουμε όλα από τις κυβερνήσεις όταν η δημοσιογραφία, από την θέση της, μπορεί να προτείνει μέτρα και λύσεις, φτάνει να μπορεί και να θέλει.

Χαρακτηριστικά αναφέρω τον εκλιπόντα Άρη Σταθάκη και τον πολυετή αγώνα του για την οδηγική βελτίωση στον τόπο μας.

Τις πταίει ;

Από το σύνολο της κοινωνίας, του ειδικού τύπου συμπεριλαμβανομένου, το αυτοκίνητο χρησιμοποιήθηκε ως μέσον προβολής, επίδειξης, επιβολής, μαγκιάς, ψώνιου και ουδέποτε ως ένα απλό μέσον μεταφοράς ή και εξόρμησης για χαλάρωση και αναψυχή.

Το γεγονός αυτό συνέβαλλε στην στρέβλωση της ιδέας της αυτοκίνησης.

Από τους εμπόρους, τους μηχανικούς ως και τα βενζινάδικα το μάτι γυάλιζε ν’ αδειάσει τη τσέπη του κάθε κατόχου, με κάθε τρόπο, θεωρώντας τον εκ προοιμίου άρχοντα κι ας ήταν ο πιο ταλαίπωρος πολίτης που χρειαζόταν ένα αυτοκίνητο για τη δουλειά του.

Ακόμα και στα συνεργεία των αντιπροσωπειών έπεφτε η πιο χοντρή εκμετάλλευση όταν για το πρώτο υποχρεωτικό σέρβις μπορεί να ακούμπαγες ατέλειωτα χιλιάρικα για ένα άστρωτο ακόμα όχημα.

Ποιος έθιγε τέτοια ζητήματα ;

Ουδείς !

Ο ειδικός τύπος ‘’τα έπιανε’’ για να διαφημίζει αυτοκίνητα που του χάριζαν για μια δυο βδομάδες και να γράφει διθυραμβικά κείμενα για κατακαίνουργια αυτοκίνητα τα οποία λογικό ήταν να μην έχουν κανένα ψεγάδι.

Τα αυτοκίνητα αυτά μετά από ένα- δυο χρόνια χρήσης, στην καλύτερη, έβγαζαν τα μύρια όσα προβλήματα και η επισκευή τους στοίχιζε ένα σκασμό λεφτά διότι τα ανταλλακτικά κόστιζαν δέκα φορές την αξία των αυτοκινήτων,  αν έλεγες να το φτιάξεις με αυτά απ’ την αρχή.

Όσοι λοιπόν κάηκαν στο χυλό κατέληξαν ότι για τις ανάγκες της πόλης και ένα ταξίδι το χρόνο μέχρι το χωριό, φτάνει και περισσεύει ένα αυτοκίνητο είκοσι και εικοσιπέντε χρόνων προσεγμένο μιας αξιόπιστης μάρκας απ’ το να σπαταλάνε χρήματα για φρου φρου κι αρώματα που θέλουν να πλασάρουν αντιπροσωπείες, έμποροι, ειδικός τύπος, διαφημιστές, τηλεοράσεις και λοιποί εμπλεκόμενοι που ξεχνούν που απευθύνονται.

Ποιος και πότε ασχολήθηκε σοβαρά με τα τροχαία ;

Όταν κάθε χρόνο θρηνούμε δυο χιλιάδες νεκρούς από τροχαία χωρίς να ιδρώνει τ’ αυτί κανενός μην μου πείτε ότι δεν έχει κάποιο λάκκο η φάβα.

Άλλοι το ρίχνουν στους δρόμους, άλλοι στα παλιά οχήματα, άλλοι στους απείθαρχους οδηγούς, άλλοι στην κακή εκπαίδευση ή στην ελλιπή σήμανση και άλλα πολλά τέτοια.

Ισχύουν εν πολλοίς όλα αυτά αλλά υπάρχει και το άλλο, το σημαντικό, που αναφέραμε αρχικά.

Ο τρόπος που από την αρχή μπήκε η αυτοκίνηση στην συνείδηση της κοινωνίας από την κορυφή ως τα νύχια.

Δείτε μόνο πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους ή έχουν στερήσει την ζωή άλλων ανθρώπων επειδή ‘’καβαλάνε’’, κατά την έκφραση τους, ένα ‘’γ@@άτο αμάξι’’!

Μέχρι και το ανίψι του βενζινά πήρε το αυτοκίνητο ενός πελάτη ‘’για βόλτα’’ προχτές και το κατέστρεψε κοντεύοντας να σκοτώσει και δυο τρεις νοματαίους στο μεταξύ.

Σε ποια σοβαρή χώρα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα που τα αυτοκίνητα αποτελούν παντού μεταφορικά μέσα και όχι πρόκα στο μάτι του γείτονα ή μέσον για καμάκι ;

Η δικτατορία των δικύκλων

Άλλο ένα θέμα που αποτελεί τζιζ για τα ‘’μέσα’’ είναι η χρήση των δικύκλων μέσα στην πόλη.

Για λόγους ευκολίας, οικονομίας, ταχύτητας κ.λπ. οι δρόμοι της Αθήνας δέχονται άπειρο αριθμό δικύκλων, νυχθημερόν, τα οποία παραβιάζουν συνειδητά και ξεδιάντροπα κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας, επειδή γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθούν, είτε διότι έχουν κάποια υψηλή κάλυψη, είτε γιατί έτσι θέλουν και λογαριασμό δεν δίνουν, είτε γιατί βασίζονται στις ικανότητες τους ότι μπορούν να το σκάσουν!

Μαγκιά και άγιος ο Αλλάχ !

Τα δίτροχα αποτελούν τον υπ’ αριθμό ένα παράγοντα θανάτων, ακρωτηριασμών, αναπηριών και καθημερινών ατυχημάτων και δυστυχημάτων αλλά η χρησιμοποίηση τους σε καμία περίπτωση δεν λέει να περιοριστεί ή να μπει σε κάποια τάξη.

Χιλιάδες οδηγοί ΙΧ, φορτηγών, λεωφορείων, απορριμματοφόρων, ασθενοφόρων, έχουν γίνει μάρτυρες απαράδεκτων συμπεριφορών εκ μέρους δικυκλιστών αλλά άκρη δεν έχουν βρει διότι στην χώρα μας ανθεί η δικτατορία των δικύκλων με ότι σημαίνει αυτό σε όσους έχει μείνει ακόμα λίγο μυαλό από την αποχαύνωση της τουβούλας και των σόσιαλ μίντια.

Καταγγελω από αυτό το βήμα ότι πολλοί εκ των δικυκλιστών είναι χρήστες και διακινητές και ένα μέρος του επιθετικού τρόπου οδήγησης τους οφείλεται σε αυτό το γεγονός.

Αν η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν χειραγωγείτο από τους δικηγόρους των βαποριών, που καλύπτουν τους βαρόνους, επειδή θησαυρίζουν από κει μαύρα κι άραχλα, θα είχε κλείσει αυτή η πληγή που μαστίζει την πολη εδώ και δεκαετίες.

Τα είπα και ευθύνη δεν έχω !

Ας ασχοληθούν οι αρμόδιοι, διότι σε λίγο θα έχουμε κι άλλες Ν. Σμύρνες, κι άλλους Κουφοντίνες, κι άλλους χουλιγκάνους.

Αυτούς δηλ. τους 3000 νοματαίους που σιτίζονται εδώ και δεκαετίες από τους βαρόνους της κοκαΐνης, να καίνε, να σπάζουν, και να αναστατώνουν την πόλη για να μην τολμήσει η πολιτεία να ξεσκεπάσει τη μαφία που κουμαντάρει τη χώρα μας και χάσουν τις μπίζνες, παράνομες και νόμιμες.