Το χαρμόσυνο,καθ΄ημάς,μήνυμα των Εορτών

                       

Ο λόγος της σιωπής του ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ για αρκετό καιρό για τους καλούς φίλους της παρέας μας είναι προφανής.

Για όσους δεν μας γνωρίζουν ή μας παρακολουθούν περιστασιακά θα πρέπει να δώσω κάποιες εξηγήσεις.

Όταν ολόκληρος ο δυτικός κόσμος περίμενε με χαρά και ανυπομονησία το χαρμόσυνο μήνυμα των Χριστουγέννων, στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι «δήθεν μονομάχοι»  ξέθαβαν και ακόνιζαν τα τσεκούρια του πολέμου.

Ο προβαλλόμενος, μάλιστα, μέλλων πρωθυπουργός μας έδωσε άλλη μια υπόσχεση σήμερα:  ότι μαζί με την κοινωνική πολιτική θα μας φέρει και τα ειδικά δικαστήρια περί τα μνημόνια.

Ξέρετε όλες οι ηγεσίες τάζουν άρτο και θεάματα στο πόπολο για να το ικανοποιήσουν.

Στην ημετέρα περίπτωση επειδή- πάλι κατά δήλωση του μέλλοντος πρωθυπουργού- το ‘15 προβλέπεται πολύ δύσκολο- άρα άρτος γιοκ -γι αυτό θα αρκεστούμε στα θεάματα: ήγουν τα ειδικά δικαστήρια.

Προσωπικά τις εκλογές ούτε τις φοβάμαι ούτε τις θεωρώ αχρείαστες.

Αντίθετα στην προκείμενη πολιτική συγκυρία πιθανόν να αποβούν καταλυτικές.

Ο εκβιαστικός τρόπος, όμως, που οδηγηθήκαμε σε αυτές, για εμένα αποτελεί ζητούμενο ηθικής επιλογής απέναντι στον λαό που, στην πλειοψηφία του, δεν τις ήθελε.

Άρα οι λαϊκοί ηγέτες, που χρησιμοποίησαν ανήθικους τρόπους για να εκβιάσουν τις εκλογές, παρήκουσαν και παραβίασαν την λαϊκή επιθυμία και εντολή.

Ο σπουδαιότερος, όμως, λόγος της απόστασης από τα δρώμενα, των τελευταίων εβδομάδων, ήταν η τραγική διαπίστωση της οδυνηρής πραγματικότητας που επιμελώς κρύβεται από την κοινή γνώμη και την κοινωνία μας.

Είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι σύσσωμη η ελληνική πολιτική τάξη αρνείται να προβεί στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που θα φέρουν την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε σημείο σύμπλευσης με την υπόλοιπη ανεπτυγμένη Ευρώπη.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι που κρατούν όμηρο,  εδώ και πέντε χρόνια μέσα στην κρίση και άλλα τριάντα πριν,  όλη την ελληνική κοινωνία στην υπανάπτυξη, την οπισθοδρόμηση και την πολιτική αστάθεια.

Τις μεταρρυθμίσεις αυτές πρότειναν οι δανειστές από την πρώτη στιγμή το 2010 όταν απλώσαμε ικετεύοντας το χέρι για βοήθεια.

Όμως το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε να αναλάβει το πολίτικο κόστος  ενός άλματος στην πρόοδο και την ανάπτυξη.

Την σκυτάλη πήρε στα χέρια του  ο δεύτερος σωτήρας:  η φιλελεύθερη ΝΔ.

Κι ενώ τα πράγματα βάδιζαν για δυο χρόνια σχετικά ικανοποιητικά, αίφνης το μουλάρι στύλωσε τα πόδια και πεισματικά αρνιόταν να κάνει βήμα παραπέρα.

Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα`  να περιμένουμε τον τρίτο σωτήρα τον απροσδιόριστο ΣΥΡΙΖΑ.

Και του δίνω αυτόν τον χαρακτηρισμό διότι μέχρι σήμερα, 25 ημέρες πριν τις εκλογές, δεν μας έχει αποκαλύψει την πολιτική του ταυτότητα, μόνο γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων και ολότελα διαφορετικών σεναρίων, που εμφανίζονται στο προσκήνιο και άλλων πολλών που κυκλοφορούν στις κουίντες.

Ποιες είναι όμως αυτές οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις που, αν είχαν γίνει από την αρχή, δεν θα καταλήγαμε- μέσα στις γιορτές- εμείς αντί να εορτάζουμε να θρηνούμε σαν τον Ιερεμία ;

Και γιατί τις αποφεύγουν, όλοι οι πολιτικοί μας, όπως ο διάβολος το λιβάνι ;

Είμαστε μια μικρή χώρα και επομένως θα πρέπει να έχουμε και ένα ανάλογα μικρό κράτος.

Ένα μικρό κράτος σημαίνει λιγότερα έξοδα λειτουργίας άρα λιγότεροι φόροι.

Λιγότεροι φόροι σημαίνει ότι περισσεύουν χρήματα στους πολίτες να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους και τις επιθυμίες τους.

Ακόμα δίνει την δυνατότητα στην πολιτεία να εισπράξει με ευκολία κάποια παραπάνω ποσά αν παρουσιαστεί κάποτε κάποια ανάγκη χωρίς να αγανακτήσουν  οι πολίτες.

Μικρότερο κράτος, όμως ,από την άλλη σημαίνει λιγότερα πολιτικά ρουσφέτια.

Τα λιγότερα ρουσφέτια μεταφράζονται σε απώλεια μέρους της εκλογικής πελατείας του πολιτικού συστήματος.

Σημαίνει, ακόμα, λιγότεροι κρατικοδίαιτοι και διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, που με την σειρά τους τροφοδοτούν με πόρους το αδιαφανές κομματικό ταμείο όλων των σωτήρων του τόπου.

Η τεχνολογική επανάσταση των τελευταίων δεκαετιών θα ευνοούσε ένα μικρό και ευέλικτο κράτος με πλήρη έλεγχο εσόδων και δαπανών και αποτελεσματικότατη λειτουργία.

Αυτό, όμως, θα αποδυνάμωνε τη ισχύ της κομματοκρατικής εξουσίας που επανέκαμψε δριμύτερη και αναβαπτισμένη μετά την επταετή αποχή της από την στρατιωτική δικτατορία.

Για τους πιο πάνω λογούς, λοιπόν, η χώρα μας μπήκε σε όλη αυτή την απίστευτη δοκιμασία της κρίσης και ο λαός μας σύρθηκε στην επάρατο λύση των μνημονίων με όλες τις συνεπαγόμενες συνέπειες.

 Η πολιτική τάξη της χώρας ανίκανη να αναλάβει την ευθύνη να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να βγει η χώρα από το σοκ των συνεπειών  του αμερικανικού κραχ του 2008 προτίμησε να παραδώσει τη χώρα στα χέρια των «κακών» δανειστών ρίχνοντας τους ταυτόχρονα το ανάθεμα για να απαλλαγούν οι ίδιοι από τα λάθη τους που μας έφεραν στην χρεοκοπία.

Διότι τα λάθη είναι συνολικά και επιμερίζονται αναλογικά σε άπασα την πολιτική τάξη, πρωτίστως, άλλα και στις επιλογές του αδιάβαστου και βολεμένου, εν πολλοίς, λαού, δευτερευόντως, που επέλεξε για ηγέτες του δημαγωγούς, λαϊκιστές και ολίγιστους να τους αναγορεύσει στα ύπατα αξιώματα της χώρας.

Ευθύνεται δε, ομοίως, και η εκάστοτε συμπολιτευόμενη αλλά και η εκάστοτε αντιπολιτευόμενη παράταξη, διότι αμφότερες έσπευδαν να υπερθεματίσουν σε παροχές, ταξίματα, ρουσφέτια και υπερφίαλες υποσχέσεις, όλες μα όλες με υπέρογκα δανεικά ποσά, που τώρα ορισμένοι θέλουν να τα θεωρούν και αγύριστα.