Το ανίσχυρο ελληνικό πολιτικό σύστημα

 

                       

 

 

 

Καρακούσης Αντώνης 

 

 

Το αδιέξοδο όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά συνολικά του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι φανερό πια διά γυμνού οφθαλμού.

Από τις ευρωεκλογές και εντεύθεν, προφανώς υπό το βάρος των αποτελεσμάτων, άπαντες εισήλθαν σε περίοδο ακατάσχετης πολιτικολογίας.

Ο κ. Σαμαράς ασκήθηκε σε ένα συνδυασμένο αφήγημα οικονομικής προόδου και πολιτικής σταθερότητας  που κατέληγε στην εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και διά αυτής στην παράταση της θητείας του ως το 2016.

Κατά πόδας τον ακολούθησε ο νικητής των ευρωεκλογών κ. Τσίπρας, ο οποίος προέταξε ως βασικό στόχο του κόμματός του τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών για την ανατροπή της λιτότητας με όχημα τη μη εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Κάπως έτσι από το περασμένο καλοκαίρι η προεδρολογία κατίσχυσε των πάντων, με πρώτο θύμα την πολιτική και την οικονομική σταθερότητα βεβαίως.

Ουσιαστικά η κυβέρνηση σχεδόν ακινητοποιήθηκε υπερτιμώντας τις δυνατότητες της λεγόμενης πολιτικής διαπραγμάτευσης και υποτιμώντας τη σημασία της τεχνικοοικονομικής διαπραγμάτευσης. Ο κ. Σαμαράς υπέθετε ότι η δημοσιονομική πρόοδος θα εκτιμηθεί αναλόγως και οι αγορές θα άνοιγαν την πόρτα τους στην Ελλάδα μόλις απελευθερωνόταν από το Μνημόνιο και την τρόικα.

Τα αντίθετα σημάδια όμως υπήρχαν από τις αρχές του περασμένου φθινοπώρου. Με το πρόγραμμα να έχει ουσιαστικά παγώσει, τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων άρχισαν να ανεβαίνουν, οι αμφισβητήσεις επανήλθαν σταδιακά στον διεθνή Τύπο και στα τέλη Οκτωβρίου, όταν ο υπουργός Οικονομικών κ. Γκίκας Χαρδούβελης μετέδωσε στην κυρία Λαγκάρντ την επιθυμία της ελληνικής κυβέρνησης για αποχώρηση του IMF από την επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας, οι αγορές αντέδρασαν βίαια.

Η ψυχρολουσία ήταν μεγάλη, όπως και η απώλεια της εμπιστοσύνης.

Παρά ταύτα, η τεχνικοοικονομική διαπραγμάτευση δεν προχώρησε και έτσι φθάσαμε στο παρά πέντε με όλα τα μέτωπα ανοιχτά.

Το πρόγραμμα δεν κλείνει, η χρηματοδότηση δεν είναι εξασφαλισμένη, οι δόσεις επίσης είναι στον αέρα και οι αγορές καραδοκούν περιμένοντας ενδεχόμενη ελληνική έκθεση σε ανοιχτό περιβάλλον χωρίς ευρωπαϊκή κάλυψη.

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζεται αυτή τη στιγμή από δανειστές και εταίρους ως ανακόλουθη, αλλά και η αντιπολίτευση απέτυχε στην πρώτη επαφή της με το διεθνές οικονομικό σύστημα.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα, εκεί που ήλπιζε να βγει από τη μέγγενη,  βρέθηκε και πάλι δεμένη χειροπόδαρα.

Και αυτό γιατί η πολιτική ηγεσία της παραμένει βαθιά εσωστρεφής και εγκλωβισμένη στο μικροπαίγνιο της ελληνικής συναναστροφής.

Εδώ που έχουμε φθάσει εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.

Ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται χωρίς πόνο, αίμα και δάκρυα.

Η κυβέρνηση ή θα ενδώσει και θα δοκιμασθεί στο Κοινοβούλιο ή άλλα γεγονότα θα εξελιχθούν.

Και οι εκλογές ακόμη δεν θα δώσουν τη λύση. Η νέα κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, πάλι απ' την αρχή θα αρχίσει.

Κακά τα ψέματα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανίσχυρο και χρειάζεται επειγόντως ανασύσταση και ανασυγκρότηση. Αλλιώς ήττες εθνικές μάς περιμένουν...