Επαναστατικές ασκήσεις απο επίδοξους Χαλίφηδες.

Τώρα λοιπόν που υπεστάλησαν τα λάβαρα και τα μπαϊράκια της επανάστασης.

Τώρα που ανέκρουσαν πρύμνη τα καταδρομικά και οι ναυαρχίδες της εξέγερσης.

Τώρα που τελείωσε το θέατρο με τα μασκαρέματα των επαναστατημένων εκπαιδευτικών.

Τώρα ήρθε η ώρα να ειπωθούν αλήθειες που οι περισσότεροι γνωρίζουν αλλά κάποιοι αρνούνται να παραδεχτούν.

Η εργασία είναι μέγεθος οικονομικό.

Επομένως στηρίζεται στην προσφορά και στην ζήτηση.

Στα κράτη που εφαρμόζεται ο ‘’άγριος καπιταλισμός’’ το μόνο κριτήριο είναι αυτό και μόνο.

Στην ημετέρα Ευρώπη που τα ρομαντικά, ουμανιστικά και κοινωνικά ρεύματα  είχαν πάντα περισσότερη πέραση υπήρξαν κρατικές παρεμβάσεις για να ενισχυθεί η αδύνατη πλευρά των εργαζομένων από τις πιέσεις των εργοδοτών.

Στην χώρα μας, που η υπερβολή αποτελούσε πάντα στοιχείο της πολιτικής και κοινωνικής μας έκφρασης,  τα εργασιακά έτυχαν ανάλογης μεταχείρισης.

Για λόγους που έπρεπε, τότε πριν εκατό και χρόνια, ο Βενιζέλος εφάρμοσε την μονιμότητα στο δημόσιο για να σταθεροποιήσει την κρατική μηχανή που άλλαζε προσωπικό κάθε λίγο ανάλογα με τα γούστα της κάθε κυβέρνησης.

Παράλληλα,  συντελούντων και των αγώνων των εργαζομένων παγκοσμίως,  θεσπίστηκαν εργασιακοί κανόνες και δημιουργήθηκε το εργατικό δίκαιο σαν ένας μπούσουλας στις σχέσεις εργαζομένων και εργοδοσίας.

Στα καθ’ ημάς  η κάθε κυβέρνηση και ο κάθε υπουργός, ανάλογα με το καπνό που φουμάριζε, πρόσθετε και αφαιρούσε διατάξεις και  αποφάσεις  πότε  για τη μια και πότε για την άλλη μεριά.

Επί των ημερών της σοσιαλιστικής  καταιγίδας  και επειδή  για μεν το δημόσιο λεφτά πάντα υπήρχαν, τα δανεικά, στον δε ιδιωτικό τομέα τζάμπα ήταν να παριστάνουν τους ανοιχτοχέρηδες με ξένα λεφτά , εφάρμοσαν την ΑΤΑ και έφτιαξαν ένα εργατικό δίκαιο που όσο καιρό μεν δουλειές υπήρχαν κανένα πρόβλημα.

Δεδομένης,  όμως,  της ύφεσης που έφερε η σοσιαλιστική διαχείριση,  τα μέτρα αυτά κατάντησαν δαμόκλειος σπάθη για το κάθε επιχειρηματία, που δεν  είχε βέβαια προνοήσει να γίνει ειδικός εργατολόγος αντί να κάνει τον επιχειρηματία στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Βρεθήκαν λοιπόν οι άνθρωποι σε ένα καθεστώς  γάμου με το προσωπικό τους και με τον μπαλτά  της δικαιοσύνης πάνω στο κεφάλι τους ακουμπισμένο στον πάγκο του χασάπη.  

Γι’ αυτό όταν μας ήρθαν ‘’με το καλό’’ τα μνημόνια πέσανε πάνω οι ‘’φαμίλιες’’  και ψιθύρισαν στους τύπους με τα άσπρα κολάρα δυο τρία φωνήεντα και αυτοί ξηγήθηκαν αναλόγως.

Έτσι από το πλούσια τα ελέη πέσαμε στο βόηθα Παναγιά μου.

Αυτή την αλλαγή οι  συνομοταξίες  της ‘’άλλης Αλλαγής’’, που έχουν αράξει γωνία Υπουργείων και ΔΕΚΟ,  δεν μπορούν να τη χωνέψουν.

Κάθε τρεις και λίγο κατεβάζουν  από το πατάρι τ’ άρματα  ζώνονται τα φυσεκλίκια και ροβολάνε  στη Σταδίου και στην Πανεπιστημίου να καταλάβουν την Βαστίλη, τα θερινά ανάκτορα, το Ινστιτούτο Σμόλνυ και ότι του φανεί του κάθε Λωλό Στεφανή.

Αυτοί που στις δεκαετίες 60 και 70 πλαλούσαν  ξυπόλυτοι στις ραχούλες  βρέθηκαν με τη βοήθεια του βουλευτή της Άνω Καρδιτσομαγουλας πίσω από γραφείου με σουμέν, ταμπόν,σφραγίδα και με τηλέφωνο να καλούν στο χουριό και να κουτσομπολεύουν με τις ώρες.

Αυτοί βαστάν ακόμα τα μετερίζια και σαμποτάρουν την κρατική μηχανή περιορίζοντας την στη μοίρα του γραφειοκράτη που αδυνατεί να δει το μέλλον με τα μάτια της σύγχρονης πραγματικότητας.

Δεν ξέρω πως θα λέγεται ο νέος Βενιζέλος που θα δώσει κλώτσο να γυρίσει πάλι η κρατική μηχανή καταργώντας την μονιμότητα, εφαρμόζοντας την αξιολόγηση και αναβαθμίζοντας το δημόσιο να σταθεί αρωγός του παραγωγικού πολίτη και όχι εμπόδιο, τροχοπέδη,  δήμιος  και παραγωγός ελλειμμάτων που είναι τώρα.

Εάν δεν το κατανοήσουμε όλοι αυτό και περιμένουμε να μας το επιβάλλουν ‘’οι μεγάλες δυνάμεις’’ τότε κακό του κεφαλιού μας.

Όσοι δε επενδύουν πάνω στην απελπισία - που δημιούργησαν οι κακές μεν συνταγές αλλά από την άλλη  απολύτως απαραίτητες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην καθυστερημένη, στάσιμη και αντιπαραγωγική κοινωνία μας-  για να ψαρέψουν παραζαλισμένους  ψηφοφόρους και παραστρατημένους οπαδούς,  να ξέρουν ότι την τύχη των σοσιαλιστών θα έχουν και αυτοί και θα τρέχουν να κρυφτούν σε λίγο αν δεν κάτσουν και του λόγου τους στο σκαμνί σαν και δαύτους.