Δρυός πεσούσης...

                            

 

Ή όπως έλεγε και ο Δημοσθένης : τοιούτον καιρόν παραπεπτωκότα.

Επί τῇ εὐκαιρίᾳ λένε άλλοι σήμερα.

Σε πιο απλά ακόμα ελληνικά carpe diem.

Όπως και να το πούμε όμως το νόημα είναι ένα : ο ευκαιριστής.  

Αυτός που εκμεταλλεύεται το όποιο γεγονός για να αποκομίσει όφελος.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα.

Μέσα στη δίνη των πολλών προβλημάτων που έχει να αντιπαρέλθει η κοινωνία μας, που μόλις ξεμύτισε από την λαίλαπα των μνημονίων και πήραμε μια ανάσα φρέσκου αέρα, κάποιοι ευκαιριστές, που παραμονεύουν στα σκοτάδια της ομίχλης της μεγαλομανίας τους, άρπαξαν την ευκαιρία να μετατρέψουν ένα φονικό τροχαίο δυστύχημα σε πολιτικό αρμαγεδδώνα με σκοπό να μολύνουν τον φρέσκο αέρα που μόλις εισπνεύσαμε.

Ο κόσμος ζαλισμένος ακόμα από τη ζημιά της χρεοκοπίας, από τους περιορισμούς των μνημονίων, από τις επιπτώσεις της πανδημίας που ακολούθησε, της παγκόσμιας οικονομικής αναστάτωσης που είχε προκύψει από σειρά παγκοσμίων προβλημάτων, μπερδεμένος από όλο αυτό το γαϊτανάκι των δυσάρεστων ειδήσεων που προκύπτουν καθημερινά, βρέθηκε θεατής σ’ αυτή την στημένη επιχείρηση εκμετάλλευσης του τραγικού δυστυχήματος για προσωπικά οφέλη κάποιων επιτήδειων ευκαιριστών.

Με την αμέριστη συνδρομή άλλων ευκαιριστών ΜΜΕ που συμπαρίστανται με το αζημίωτο, δεκάδων δικηγόρων που έσπευσαν να εξασφαλίσουν μερίδιο και των απαραίτητων μαϊντανών ‘’ειδικών’’ κάθε είδους, η παράσταση έλαβε διαστάσεις σουξέ επιθεώρησης της μεταχουντικής Ελλάδας, όταν η ίδια κοινωνία έσπευδε να γελάσει με τα χάλια της μέσα από σαχλά αστεία άλλων ευκαιριστών του θεάματος, τύπου ‘’περάστε κόσμε’’, αυτών που είχαν καταπιεί την κάμηλον εφτά ολόκληρα χρόνια.

Ήταν αυτοί που αυτοπροσδιοριζόντουσαν ως αντιστασιακοί.

Οι ίδιοι, πάνω κάτω, σήμερα μπαίνουν μπροστά, με τα ίδια παλιά ξεθυμασμένα συνθήματα εκλιπαρώντας για λίγα ψίχουλα δημοσιότητας απαιτώντας ‘’αλλαγή- αλλαγή δεύτερη κατανομή’’ και όποιον πάρει ο χάρος.

Τσιμέντο να γίνει, εμείς να τσεπώσουμε ότι μπορούμε και γαῖα πυρί μιχθήτω.