Νεφελοπεπτωκότες

 

                              

 

Απερίγραπτη χαρά νιώθω, κάθε φορά, όταν βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα διαφόρων χώρων και αίφνης τα μέσα και η κοινωνία πέφτουν από τα σύννεφα.

Υποκριτές και Φαρισαίοι ποιούν την νήσσα ότι δεν ήξεραν, δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν.

Ποιος καλύπτει ποιον. Ποιος φοβάται ποιον. Ποιος εκδικείται ποιον. Ποιος την στήνει σε ποιον, αυτό ποτέ δεν θα το μάθουμε διότι τα στόματα ανοίγουν μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα υπάρχει η ομερτά, υπάρχει η μαφία του κάθε χώρου που σε καθαρίζει, σε τσιμεντώνει, σε κρεμάει στο δέντρο, σε αυτοκτονεί.

Μη μου πείτε πουλάκια μου πως δεν ξέρετε ότι για να πάρεις την όποια θέση στην τέχνη, στην πολιτική, στον αθλητισμό, στην εργασία, πρέπει να κάτσεις στον κάθε αρμόδιο ;

Ελάχιστες είναι οι αξιοκρατικές ανελίξεις.

Ο κανόνας είναι του πάγκου, του καναπέ, του κρεβατιού, της τουαλέτας, ότι είναι πρόχειρο τελοσπάντων.

Ρώτησε κάποτε η Μελίνα, με την χαρακτηριστική βραχνή φωνή της απ’ το τσιγάρο, όταν την πήγαν να δει παράσταση με κάποια ανερχόμενη πρωταγωνίστρια:

- Αυτήν ποιος την πη@@ει ρε ;

- Ο τάδε

- Α, κατάλαβα, δεν φτάνει παραπάνω

Αλλά βλέπετε οι άλλοι το ‘χουν τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι.

Κι έτσι στέλνουμε τα παιδάκια μας σε ωδεία, σε θεατρικά δρώμενα, σε αθλητικά σωματεία, σε πολιτικά γραφεία, σε  κομματικές οργανώσεις, για να μάθουν και να βρουν δουλειά να ξεχωρίσουν, ρισκάροντας να βρεθούν μπροστά στον κάθε επιτήδειο που θα εκμεταλλευτεί την αφέλεια, την επιθυμία, την δίψα για διάκριση, την βουλιμία για επιτυχία.

Παντού υπάρχουν τύποι που καραδοκούν ν’ αρπάξουν τα θηράματα που κυκλοφορούν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο.

Οι περισσότεροι, που προσέρχονται, γνωρίζουν και είναι αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να πετύχουν το σκοπό τους.

Δεν υπάρχουν ηθικοί φραγμοί εμπρός στην επιθυμία της επιτυχίας, της διάκρισης, της διασημότητας, του χρήματος.

Όσοι καμώνονται ότι δεν ξέρουν, δεν βλέπουν, δεν ακούν, ψεύδονται ασύστολα.

Αν ποτέ ανοίξουν εντελώς τα στόματα, δεν θα ξέρουμε που να πάμε να κρυφτούμε από την μπόχα, την ντροπή, τον περίγελο, την διαπόμπευση, την διάψευση των εξιδανικευμένων περιβαλλόντων και ανθρώπων που, με τον φερετζέ των δήθεν, δημιούργησαν χαρέμι να περνούν ευχάριστα αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Διότι φίλοι μου, δυστυχώς, είναι πολλοί και παντού. Όχι ένας σε ένα χώρο.