Παρακμή

                  


                        

Tου Μάκη Πολλάτου

Αν θεωρήσουμε ότι το  πρώτο έτος της εκδήλωσης της κρίσης που σαν το σαράκι κατατρώγει την Ελλάδα είναι το 2008, τότε έχουμε περάσει ήδη οκτώ χρόνια μέσα στη σκοτεινή σήραγγα της αβεβαιότητας, αλλά στην πραγματικότητα έχουμε διανύσει πολύ μικρή απόσταση για να βγούμε από το τούνελ

Τι συμβαίνει; Γιατί η οικονομική κρίση δεν λέει να τελειώσει;

Μία βασική αιτία για την παράταση του ελληνικού δράματος είναι το γεγονός ότι δεν έχουμε αναγνωρίσει τα προβλήματά μας και κυρίως έχουμε κάνει ελάχιστα πράγματα για να διορθώσουμε τις στρεβλώσεις.

Τι πραγματικά έχει αλλάξει οκτώ χρόνια τώρα με την φοροδιαφυγή; Τίποτα.

Και μάλιστα τώρα ανθεί ένα νέο κίνημα που θα μπορούσε να αποκληθεί «δεν κόβω απόδειξη». Φαντάζεστε τι θα γίνει όταν ξαναπέσουν έξω τα έσοδα. Μην ταλαιπωρείστε: Ενεργοποίηση του κόφτη σε μισθούς και συντάξεις, συνέχιση της ύφεσης, νέοι φόροι κτλ.

Τι πραγματικά έχει αλλάξει στο σπάταλο ελληνικό κράτος; Τίποτα.

Ούτε καν έχουμε καταφέρει να εντοπίσουμε ποιους οργανισμούς, φορείς και υπηρεσίες χρειαζόμαστε πραγματικά, ούτε έχουμε μπορέσει να μετρήσουμε τι χρήματα σπαταλώνται και να υπολογίσουμε από πού μπορούμε να εξοικονομήσουμε δημόσιο χρήμα που χάνεται για να το αξιοποιήσουμε εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη. Η λέξη νοικοκύρεμα παραμένει άγνωστη.

Τα χρόνια της κρίσης έφεραν την αμφισβήτηση όσων θεωρούσαμε ως δεδομένα. Ναι, αλλά μόνο στη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας. Συρρικνώθηκε το ΠΑΣΟΚ που μάλλον μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος λέει αλήθειες είναι δυσάρεστος. Προτιμούμε τους… κοντούς λαϊκιστές που υπόσχονται σκίσιμο μνημονίων, ένδοξα «όχι» σε αξιοπρεπή δημοψηφίσματα και βαφτίζουν τις συντριπτικές ήττες σαν θριάμβους.

Αναζητούμε αυταπάτες, ψευδαισθήσεις και με τα ψέματα και τις φαντασιώσεις συντηρούμε τις ιδεοληψίες μας.

Προτιμούμε την αυτοϊκανοποίηση να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και θέλουμε να θάψουμε τρία μέτρα κάτω από τη γη τις απόψεις ότι όλοι μαζί συμβάλλαμε στο να έρθει η καταστροφή. Ακόμη κι αν είναι υπερβολική η εκδοχή της συλλογικής ευθύνης είναι σίγουρα εγγύτερα στην πραγματικότητα από την…. βεβαιότητα ότι κάποιοι άλλοι –άγνωστοι και ξένοι- έφαγαν τα λεφτά, σε μια χώρα που λίγο πολύ ο ένας ξέρει τι καπνό φουμάρει ο άλλος, αν πληρώνει φόρους, αν κρύβει τα εισοδήματά του και αν δηλώνει το παλατάκι του που επιμένει να εμφανίζει σαν… τσαντίρι.

Η παρακμή είναι κοινωνική. Η χώρα γερνάει και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά της. Οι Έλληνες δεν κάνουν παιδιά επειδή –άκουσον, άκουσον- έχουν έξοδα τα πιτσιρίκια! Ακόμη και στις διαμαρτυρίες –βλέπε αποδοκιμασίες Πολάκη και Κατρούγκαλου στην Κρήτη- όσοι διαμαρτύρονται είναι 50ρηδες και βάλε. Πού είναι οι νέοι; Πού είναι ο παλμός και η δύναμη της κοινωνίας;

Γιατί δεν υπάρχουν νέες ιδέες; Πώς εξηγείται ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν σκέψεις και προτάσεις ριζοσπαστικές για την υπέρβαση της κρίσης; Γιατί το μόνο που ανθεί και πολλαπλασιάζεται είναι τα βιτριολικά και φαρμακερά σχόλια που κάνει ο ένας σε βάρος του άλλου στα social media;

Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Και αν συνεχίσουμε για πολύ στη διολίσθηση και τον κατήφορο, τα χειρότερα ίσως να μην μπορέσουμε να τα αποφύγουμε.