Μπαίν-Μίξτ στο Καλαμάκι κάπου το 1927

Ιστορίες από την παλιά Αθήνα

Θωμάς Σιταράς

                        

«Επέρασε πια η εποχή που τα μπαίν-μίξτ κατεδιώκοντο από την αστυνομίαν, που οι τολμώντες να λούωνται μαζύ με τα θήλεα διεπομπεύοντο και ωδηγούντο στο πταίσμα.

Πάει πια η καταδίωξις των μικτών λουτρών.

Τώρα ολόκληρη η παραλία του Σαρωνικού, εκτός των Φαλήρων και του Πειραιώς είνε μια απέραντη πλαζ μπαίν-μίξτ. Αλλά τα ζωηρότερα, τα πιο όμορφα ως θέαμα μπαίν-μίξτ, ακόμη και τα πιο κοσμικά, είνε του Καλαμακίου, εκεί στο άκρον του Παληού Φαλήρου.
Ας τα ιδούμε μια ματιά:

Κορμάκια δροσερά που λάμπουν στο αντίκρυσμα του ήλιου αναρριχώνται κάθε πρωί εις τα βραχάκια της Φαληρικής ακτής και από εκεί μ’ ένα χαριτωμένο τίναγμα βουτούν μες στα γαλάζια νερά, ενώ τα μάτια και τα στόματα δεκάδων νεαρών αέργων χαζεύουν ηλιθίως.
Ελάτε λοιπόν να χαιρετήσωμεν την ωραίαν επανάστασιν. Τα μπαίν-μίξτ είνε πλέον γεγονός. Η αμμουδιά του Καλαμακίου έχει μεταβληθή σε μίαν απέραντον πλαζ όπου χιλιάδες πολύχρωμα μαγιό και μπουρνούζια ολων των ειδών λαμπυρίζουν.



Τα αυτοκίνητα σταματούν, γυναίκες και άνδρες κατέρχονται, στήνονται προχείρως τεράστιες ομπρέλλες και άλλα κομψά παραπήγματα και αμέσως η φτωχή παραλία μεταβάλλεται εις Κοτ-ντ’-Αζύρ.

Εκεί γίνεται επίδειξις ωραίων αμφιέσεων. Αι αβραί ποσειδωνίδες επιδεικνύουν μεγαλυτέραν επιμέλειαν δια την αμφίεσίν των εις τα μπάνια, παρά εις τον περίπατον. Να εκεί χαριτωμένα σκουφάκια που φυλακίζουν σφιχτά ξανθά ή καστανά μαλλάκια και πασουμάκια που σφίγγουν στοργικά τα σφυρά.



Να και το πολύχρωμο θέαμα της αμμουδιάς. Έχουν απλωθή όλων των ειδών ενδιαφέροντα εσώρρουχα των λουομένων συλφίδων. Χάμω στην άμμο, στα φύκια, παρά θιν’ αλός, βρίσκονται άτακτα σκορπισμένα γοβάκια, μεταξωτές καλτσούλες, μεσοφόρια, πουκαμισάκια και –θεέ μου!- σουτιέν.

Η θριαμβευτική είσοδος των μπαίν-μίξτ είχε και τα απρόοπτά της. Πολλοί συνοδοί αβρών πλασμάτων ευρήκαν την ευκαιρίαν να παρεξηγηθούν με τους θαρραλεώτερους κολυμβητάς που απεπειρώντο ν’ αστειευθούν κάπως ζωηρότερον. Το φιλότιμο ήστραψε και πάλιν, αλλά τα νεύρα κατηυνάζοντο ευχερώς με μίαν τολμηράν ψυχρολουσίαν.

Άλλοι πάλιν, πλατωνικώτεροι εις τας εκδηλώσεις των, συνελήφθησαν κρυφοκυττάζοντες εις τα αποδυτήρια των κολυμβητριών. Εννοείται ότι αυτοί εχειροτονήθησαν.

Ο γυναικείος αθλητισμός βρίσκει την ευκαιρίαν να επιδειχθή εδώ εν όλη του τη δράσει. Οι θήλεις όμιλοι δίνουν και παίρνουν όλη την ημέρα με το γουώτερ πόλο μέσα στη θάλασσα. Κατόπιν ακολουθεί επίδειξις εις την ξηράν: Μποξ, πάλη, δρόμος και άλμα επί κοντώ.
Και κατόπιν έρχεται η ηλιοθεραπεία. Θεέ και Κύριε! Πόσα μάτια πόσα λορνιόν και φας-α-μαίν στρέφονται επάνω στα μελαχροινά σώματα που ξαπλώνονται με ηδυπάθεια στη θαλπωρή της αμμουδιάς.



Γκουβερνάντες γερμανίδες, γαλλίδες, αγγλίδες που συνοδεύουν τα μικράκια τους στην ακρογιαλιά και χονδρές κυρίες που αξιούν πρώτον βραβείον καλλονής εις διεθνή κινηματογραφικόν διαγωνισμός ως «Miss Greece» βρίσκουν την ευκαιρία να κακολογήσουν και να κουσκουσουρέψουν:
-Κύττα σερί αυτήν εκεί δεν σου φαίνεται σαν δελφίνι;
Και το λέει αυτό μια αληθινή φώκια!
Τα λεπτά δαχτυλάκια, σαν μίσχοι κρίνου, με το ρόδινο μανικύρ έχουν αυτή τη στιγμή σοβαράς ασχολίας. Σκάβουν στην αμμουδιά, όπως οι μπεμπέκες, με το φτιαράκι και το ντενεκάκι τους. Ανορύσσουν τάφον. Και κατόπιν το κομψό σώμα εναποτίθεται μακαβρίως εις τον τάφον αυτόν, ενώ το κόκκινο στοματάκι φωνάζει ικετευτικά:
-Γιωργάκη, Κοκό, Ντιντή, τρέξετε να με θάψετε!
Οι νεαροί ερωτιδείς αναπηδούν από την θάλασσαν, διαγωνίζονται εις προθυμίαν και σβελτοσύνην. Σε λίγο το κομψό κορμάκι έχει ταφή κάτω από την φλογισμένη άμμο και προβάλλει μόνο το κεφάλι με τη σκούφια του. Τέτοια ασώματα ροδαλά κεφαλάκια βρίσκετε χιλιάδες ριγμένα στην αμμουδιά του Καλαμακίου από το πρωί ως το βράδυ. Μόνο που είνε δύσκολο ν’ αντιληφθήτε αμέσως αν είνε άρρενα ή θήλεα. Με την εξέλιξιν της γυναικείας κομμώσεως θα δυσκολευθήτε πολύ μα την αλήθεια ν’ ανακαλύψετε το φύλον μιας ασωμάτου κεφαλής.

Δεν λείπουν φυσικά και τα ειδύλλια. Στα βραχάκια, στις σκιάδες της παραλίας και στην αμμουδιά θα ιδήτε εκατοντάδες ζευγάρια να φλερτάρουν. Και μέσα στη θάλασσα άλλα τόσα να πνίγουν εις τα δροσερά νερά τα κεντήματα του πειρασμού.
Εις απόστασιν ημίσεως μιλλίου από την ξηράν καθένας γίνεται τολμηρότερος και πολλαπλασιάζει τις… βουτιές.

Ο έρως επέταξε πια τα φτερά του, εφόρεσε μαγιό και παραθερίζει στο Καλαμάκι. Με τη φαρέτρα και με τα βέλη του κολυμπά. Τρέξετε εκεί να τον ιδήτε. Και μη λησμονήτε ότι η θεά του έρωτος, η Αφροδίτη ανεπήδησε από τους αφρούς των κυμάτων…».  

(«Η Κυριακή του Ελευθέρου Βήματος», 1927)