Ten years after…

                                                               

Συνηθίζεται τα μέσα ενημέρωσης να πηγαίνουν σε πολυσύχναστα μέρη και να ρωτούν την γνώμη του κόσμου για διάφορα θέματα.

Ας υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο μέσο ρωτούσε στην Ερμού την γνώμη του κόσμου:

 ‘’Πώς βλέπει την κατάσταση στην χώρα, σήμερα, σε σχέση με το 2004’’.

Μπορείτε να φανταστείτε τις απαντήσεις ;

Να είστε βέβαιοι ότι εννιά + μισοί στους δέκα –για να μην σας πω και οι δέκα- θα απαντούσαν ότι τότε είμαστε στην κορυφή του Ολύμπου και τώρα –δέκα χρόνια μετά- βρισκόμαστε στα Τάρταρα.

Το 2004 η Ελλάδα  συμμετείχε ήδη στο πανίσχυρο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Είχε αναλάβει και οργάνωσε με μεγάλη επιτυχία τους Ολυμπιακούς αγώνες. Κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο ποδόσφαιρου. Κατείχε την 25^η θέση ανάμεσα στις πιο πλούσιες χώρες στον κόσμο σε σχέση με το κατά κεφαλήν εισόδημα.

Αυτή όμως ήταν η βιτρίνα.

Γιατί πίσω από αυτήν υπήρχαν χρέη και ελλείμματα που καλύπτονταν διαρκώς με δανεικά. Η οικονομία της χώρας ήταν στηριγμένη σε μια αντιπαραγωγική- καταναλωτική βάση και όχι σε δομές που θα εξασφάλιζαν στη χώρα το εμπορικό της ισοζύγιο και την ικανότητα να αντιπαρέλθει μια πιθανή οικονομική κρίση. Παράλληλα η χώρα δεν είχε φροντίσει να εκσυγχρονιστεί μηχανογραφικά και οι δαπάνες της ήσαν υπέρογκες και ανεξέλεγκτες και τα έσοδα της πενιχρά.

 Η  οικονομική κρίση, που ενέσκηψε με μορφή χιονοστιβάδας το 2008 από τις ΗΠΑ, μας πήρε και μας σήκωσε γιατί ακριβώς μας βρήκε απροετοίμαστους, ευάλωτους και αδύναμους να αντιδράσουμε.

Η αδυναμία αυτή δεν είχε να κάνει τόσο με την οικονομική μας ένδεια.

Πίσω από εμάς ,φύλακας άγγελος, βρισκόταν ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση που μας διασφάλιζε έναντι των όποιων τρίτων.

Η αδυναμία μας ήταν ότι δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας τι πρέπει να κάνουμε για να το συζητήσουμε και με τους εταίρους μας.

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της φυλής που μας βασανίζει από τα πολύ παλιά χρόνια.

Εννια+μισοι στους δέκα συνεταίρους, στην πρώτη αναποδιά, πλακώνονται και χωρίζουν, όταν στον υπόλοιπο κόσμο μακροημερεύουν και αναπτύσσονται.

Το σημαντικότερο όμως από όλα ήταν το γεγονός ότι ουδείς ήθελε να υποστεί την παραμικρή ζημία από την συμφορά που μας βρήκε.

Ελάχιστοι  ντόπιοι πολιτικοί, όσοι είχαν αντιληφθεί την κατάσταση, πρότειναν  ήπια δημοσιονομικά μέτρα για να μπαλωθούν κάπως τα πράγματα.

Το μέγα πλήθος όμως βγήκε στους δρόμους οργίλο και απαιτούσε ακόμα περισσότερα από τα δανεικά με τα όποια τρεφόταν όλα αυτά τα χρόνια.

Έτσι φτάσαμε πανηγυρικά στην χρεοκοπία και τότε ανέλαβαν οι ξένοι τεχνοκράτες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο.

Η πολιτική τάξη ολόκληρη φρόντισε πρώτη από όλους να βγάλει τον εαυτό της από την συμμετοχή της στη ζημία. Οι ολιγάρχες και οι βαρόνοι, που κουμαντάρουν τη χώρα, είχαν φροντίσει να εξαιρεθούν κι αυτοί με τρικ , φετφαδες και χρυσόβουλα που ξέρουν πάντα να εξασφαλίζουν. Κι έτσι η συμφορά έπεσε στο πόπολο- όπως ήταν φυσικό- και όπως γίνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Αυτή είναι, με λίγα λόγια, η ιστορία της κρίσης για την οποία ο καθένας έχει να πει και να συμπληρώσει τα δικά του , μηδέ εξαιρουμένου και ενός πλήθους πονηρών που θέλουν να την εκμεταλλευτούν για ίδιο όφελος.

Οι πολιτικοί που διοικούν τον τόπο αποφεύγουν να πουν την αλήθεια στον κόσμο.

Προτιμούν να τον παραπλανούν με μυστικά και ψέματα.

Αυτή η τακτική όμως μας έφτασε εδώ σήμερα: να μην κατανοεί ο μέσος πολίτης πως για να τύχει μιας κρατικής παροχής θα πρέπει κάποιος να έχει καταβάλει φόρους.

Για να υπάρχουν φόροι θα πρέπει να υπάρχουν αφεντικά που έχουν δουλειές και χρησιμοποιούν εργαζόμενους οι όποιοι παράγουν προϊόντα που δημιουργούν κέρδος το οποίο φορολογείται και γίνεται από το κράτος παροχές.

Αν ορισμένοι θέλουν να σπείρουν θάνατο στα αφεντικά, να μην φορολογούνται ποτέ , να σπάνε και να καταστρέφουν την όποια κρατική περιουσία και ότι άλλο κυκλοφορεί στους ρυπαρούς τοίχους της πόλης ως άποψη, τότε η χώρα μας είναι καταδικασμένη.

Οι κομματικοί μηχανισμοί και οι κρατικοί υπεύθυνοι που άφησαν τόσα χρόνια να σέρνονται αυτές οι ιδέες μέσα από διάφορα στέκια και διαύλους επικοινωνίας τώρα έρχονται να δρέψουν τους καρπούς της σποράς τους.

Για το τέλος άφησα περιστατικό που μου εμπιστεύτηκε γείτονας μου :

-Ξέρεις εμείς θα ψηφίσουμε υποχρεωτικά ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο κουνιάδος μου, που έπρεπε να βγει στην σύνταξη –γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο- κατάφερε, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, να παραμείνει για δυο χρόνια ακόμα στην υπηρεσία και σε ανταπόδοση κατεβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιος στον Πειραιά και γι αυτό δεν γίνεται να κάνουμε αλλιώς.

Τώρα πως ένα κόμμα που ισχυρίζεται ότι δεν κυβέρνησε ποτέ έχει τον τρόπο να επεμβαίνει και να ανακαλεί την συνταξιοδότηση ενός δημοσίου υπαλλήλου αυτό πραγματικά μπορεί να δείξει την σαπίλα της πολιτικής τάξης, της δημόσιας διοίκησης και του τρόπου διοίκησης της ταλαίπωρης αυτής χώρας.

Τα συμπεράσματα σε όλους όσους θέλουν να δουν κάτι να αλλάζει πράγματι σ’ αυτόν τον τόπο και να αναβαθμίζεται σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα και όχι να παραμένει μια επαρχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας.