Φτάνει για όλους ένα κύμα στ’ ακρογιάλι ;

Στον τόπο μας ξέρουμε πολύ καλά και από πρώτο χέρι τι σημαίνει διχασμός, διαίρεση, διχοτόμηση αλλά μέχρι εκεί

Στην Ελλάδα της κρίσης η κοινωνική διάρρηξη έχει ξεπεράσει τα μέχρι τώρα γνωστά μοντέλα των δυο άκρων ή των δυο πόλων ή των δυο μονομάχων που έλεγαν τα παλιά δελτία.

Με κοινωνικοοικονομικούς όρους η χώρα μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται μοιρασμένη στα τρία.

Υπάρχει μια μερίδα πολιτών που δεν έχει πάρει χαμπάρι τι θα πει κρίση, προβλήματα, δυσκολίες και τα τέτοια και εξακολουθούν να ζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα.           Αυτοί αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσμού.

Το άλλο τρίτο είναι το 30% των ανέργων. Από αυτούς υπάρχουν αρκετοί που τους συντηρούν οι δικοί τους και βολεύονται και οι άλλοι, αυτοί που αποτελούν και την ντροπή της κοινωνίας μας, που τρέχουν στα συσσίτια, κοιμούνται στα παγκάκια και ψάχνουν αποφάγια στα σκουπίδια.

Στο τελευταίο τρίτο ανήκουν αυτοί που μειώθηκαν μεν τα εισοδήματα τους αλλά εξακολουθούν ακόμα να εργάζονται, να το παλεύουν και να συντηρούνται, συντηρώντας ταυτόχρονα, κάπως, και την αγορά, μαζί με την δεύτερη ομάδα.

Στην πρώτη κατηγορία μην πάει το μυαλό σας στο ‘’κεφάλαιο’’ και εκπλαγείτε από το νούμερο. Καλώς  ή κακώς το κεφάλαιο το άγγιξε περισσότερο η κρίση από κάτι  λέσια που έχουν το τρόπο να τρυπώνουν όπου βρουν μάσα και λούφα και να βολεύονται σε βάρος όλων ημών με διάφορα ‘’μέσα’’ όχι απαραίτητα πάντα πολιτικά.

Κεφάλαιο, λέσια, σύμβουλοι, πολιτικοί, ημέτεροι και δορυφόροι άμα τους μετρήσετε θα φτάσετε  αισίως τα τρία εκατομμύρια. Κοντά σ αυτούς μην ξεχνάτε και τις ανελαστικές δαπάνες που είναι οι ουσίες, ο τζόγος, το σεξ και οι άλλες εξαρτήσεις που δεν τις πτοεί καμιά κρίση ουδέποτε. Έτσι λοιπόν συμπληρώνεται η πρώτη ομάδα και νομίζω ότι δεν θα έχετε σοβαρές αντιρρήσεις για τον λόγο που στους συγκεκριμένους δεν τους καίγεται καρφί για την τρόικα, για τους φόρους, για την ανεργία και τα άλλα προβλήματα που μας ταλανίζουν.

Για τα τρία εκατομμύρια των δύστυχων, που αποτελούν την δεύτερη ομάδα, ότι και να πω είναι λίγο. Είναι αυτοί που πλήρωσαν το μάρμαρο χωρίς να έχουν φταίξει, στην κυριολεξία, σε τίποτα. Είναι το ένα τρίτο της κοινωνίας μας που σύσσωμη η πολιτική τάξη θυσίασε στο βωμό των συμφερόντων της για να σώσει την εκλογική της πελατεία από τα δόντια της τρόικα που απαίτησε, αμέσως, λιγότερο κράτος.

Λιγότερο κράτος, όμως, σημαίνει μείωση της εκλογικής δεξαμενής που ψαρεύουν εύκολα κι ανέξοδα σταυρουδάκια οι εθνοπατέρες, με την βοήθεια των συνδικαλιστών,  κι αυτό θα τους χάλαγε την μανέστρα. ‘’Έδωσαν’’ λοιπόν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που δεν τους εκπροσωπεί κάνεις συνδικαλιστικός φορέας που θα ξεσήκωνε επανάσταση κατά των απολύσεων και η σφαγή έγινε αναίμακτα για τους πολιτικούς και τους συνοδοιπόρους τους.

Όσοι από αυτούς είναι τυχεροί και έχουν κάποιον δικό τους να τους στηρίξει την βγάζουν στραβά - κουτσά. Οι υπόλοιποι έχουν καταντήσει οι σύγχρονοι οσιομάρτυρες των διωγμών που εξαπέλυσαν εναντίον τους οι σύγχρονοι Διοκλιτιανοί της ελληνικής πολιτείας.

Στην τελευταία ομάδα ανήκουμε όλοι εμείς που, άλλος λίγο άλλος πολύ, έχουμε ένα εισόδημα που μπορεί να αντιμετωπίσει τα έξοδα μας και να βγάλει πέρα κάποιες από τις υποχρεώσεις μας.

Οι κοινωνικές πιέσεις που ασκούνται σ’ αυτό το τριχοτομημένο μοντέλο είναι πολλές και ποικίλες. Αυτό έχει αντίκτυπο στις πολιτικές εκφράσεις του κόσμου και γι αυτό βλέπετε και τα παράδοξα εκλογικά και δημοσκοπικα αποτελέσματα.

Ποια, ας πούμε, πολιτική παράταξη μπορεί, αυτή τη στιγμή, να κατανοήσει, να  εκφράσει, και να απαλύνει το πόνο του ενός τρίτου των δυστυχισμένων ;

Όταν όλα τα κόμματα της βουλής στο μόνο που συμφωνούν- εκτός των δαπανών που αφορούν στα μιστά τους και  στα χρήματα των κομμάτων τους- είναι να μην απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος.

Ένα δημόσιο αναχρονιστικό, δυσκίνητο, αναποτελεσματικό,  προϊόν πελατειακής πολιτικής μισού αιώνα,  πως μπορεί να συντελέσει στην αναδιάρθρωση που χρειάζεται η πολιτεία και όλοι οι θεσμοί της ;

Θα μου πείτε ότι η πρώτη αναδιάρθρωση πρέπει να γίνει στην πολιτική τάξη και αυτή είναι η πραγματικότητα.

Γι αυτό και λέω για όλους τους θεσμούς της πολιτείας μας και πρωτίστως για το κομματικό σύστημα που λιάνισε με τα καμώματα του τον πακτωλό των χρημάτων που εισέρρευσε στη χώρα από τα κονδύλια της ευρωπαϊκής ένωσης εδώ και τριάντα τόσα χρόνια.

Ενάμιση τρις ευρώ ήσαν τα πακέτα στήριξης που δοθήκαν δ ω ρ ε α ν στη χώρα μας και που έκαναν φτερά ποιος ξέρει σε ποιες σκοτεινές τσέπες , που σήμερα, πιθανόν, να έχουν ακόμα  και τον  ρόλο των τιμητών. Ποιος ξέρει !

Τριάντα τόσα χρόνια και με τέτοια απίστευτα κονδύλια  θα έπρεπε να έχουμε την καλύτερη υγεία, την καλύτερη παιδεία, εξαιρετικούς  δρόμους,  σύγχρονη διαχείριση απορριμμάτων και λημμάτων, τέλεια συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης,  ενέργεια  με σεβασμό στο περιβάλλον και στον άνθρωπο, άψογες συγκοινωνίες και ονειρεμένες πολιτείες.

Δυστυχώς τίποτε από όλα αυτά δεν βλέπουμε να υπάρχει.

Επομένως οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν αποτυχημένοι και ανίκανοι όλοι μαζί αφού ομαδικά έπαιρναν τις αποφάσεις όλα αυτά τα χρόνια.

Και αφού γνώριζαν την ανικανότητα τους τουλάχιστον γιατί δεν μοίραζαν από 150 χιλιάδες στον καθένα μας και να φρόντιζε ο κάθε πολίτης μόνος του να εκμεταλλευτεί το κεφάλαιο αυτό ;

 Πιο  πολύ τόπο θα έπιανε από το μπάχαλο και το αδιέξοδο που προκάλεσαν οι πρακτικές των φωστήρων εθνοπατέρων.

Μας έλεγαν το 2010 ότι υπάρχει πολύ λίπος στην κοινωνία μας.

Όμως μέχρι τώρα δεν έχω δει να κόβεται λίπος από την πρώτη ομάδα που περιλαμβάνει όλους όσους εξακολουθούν να ζουν όπως πρώτα.

Αντίθετα αφανίστηκε η δεύτερη ομάδα και επιβιώνει κάπως η τρίτη.

Επομένως ή η τρόικα συμπλέει με την πολιτική-κομματική ελίτ ή έχουν καταφέρει να την ξεγελάσουν ή αδιαφορεί να βρει την αιτία του κακού και απλώς ροκανίζει τον χρόνο περιμένοντας το μοιραίο που δεν είναι άλλο από την συντέλεια του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που ψυχομαχεί χωρίς να λέει να τα τινάξει.

Όμηροι, στο μεταξύ εμείς, των επιλογών μας και της ύπνωσης που μας προκάλεσαν επί δεκαετίες οι επικοινωνιακές πολιτικές του κομματικού συστήματος, παραμένουμε απλοί θεατές ανίκανοι να επέμβουμε και να πάρουμε το μέλλον μας στα χέρια μας.

Έτσι παραδομένοι στη μοίρα μας περιμένουμε το μοιραίο που θα έρθει να μας απαλλάξει από το μαρτύριο της δόσης, των μέτρων, των μειώσεων και των υπέρογκων φόρων βλακείας, για την συντήρηση μιας ανίκανης πολιτείας από την οποία είμαστε απ’ έξω.