Βλέπω πολλούς ανθρώπους...

                          όποιος γλίτωσε εκεί

                          λέω για πάντα έχει σωθεί

                          όχι που είναι στη ζωή

                          μα που υπόφερε πολύ

          ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ  ΒΟΥΛΓΑΡΗ HAPPY DAY ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

‘’Βλέπω πολλούς ανθρώπους με πληγωμένο εγωισμό’’… επειδή μειώθηκαν οι απολαβές τους από μισθούς, συντάξεις ή επαγγελματικά έσοδα.

Πλείστοι δε εξ αυτών έχουν οργή και μένος κατά πάντων και δεν χάνουν ευκαιρία να στολίζουν με κοσμητικά επίθετα όποιον, ο καθείς εξ αυτών, θεωρεί υπεύθυνο για την κατάσταση του.

Μου προξενεί, ακόμα, κατάπληξη το γεγονός ότι όσοι απώλεσαν μέρος του εισοδήματος τους φωνάζουν και διαμαρτύρονται πιο έντονα και από αυτούς, τους δόλιους, που είναι άνεργοι, άστεγοι και νηστικοί.

Θέλω  να παραπέμψω,  λοιπόν, αυτούς τους συμπολίτες μας, στην περίπτωση που αναφέρονται οι στίχοι, του καλού μας τραγουδοποιού, από την εξαιρετική ταινία  Happy Day.

Πόσο χειρότερη θεωρούν την κατάσταση τους από αυτήν που περιγραφεί ο λαϊκός τραγουδιστής στο τραγούδι που περιλαμβάνεται στο soundtrack  της ταινίας ;

Όταν οι άνθρωποι αυτοί, τα μαύρα εκείνα χρόνια, κυνηγήθηκαν και εξορίστηκαν για τις ιδέες τους και μόνο, χωρίς, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, να έχουν διαπράξει κάτι αξιόποινο.

Κι όμως με Ιώβεια υπομονή υπέστησαν τα πάνδεινα χωρίς να διαμαρτυρηθούν για το παραμικρό.

Οι περισσότεροι δε έμειναν στην ιστορική αφάνεια ακριβώς επειδή δεν ζητούσαν καμιά αναγνώριση ή και κάποια αποζημίωση για τα παθήματα τους.

Την εποχή, βλέπετε, εκείνη οι ιδέες υπερίσχυαν πάσης άλλης αξίας.

Σήμερα τα πάντα έχουν αντικατασταθεί από το χρήμα.

Αφαιρείς την ζωή κάποιου ή προσβάλεις την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του και πατσίζεις με κάτι χιλιάρικα ευρώ .

Σαν φυσικό επακόλουθο, λοιπόν, της πρωτοκαθεδρίας του χρήματος έρχεται και η διαμαρτυρία των ‘’πληγέντων’’ από τις περικοπές και την κρίση.

Επιτρέψτε μου αγαπητοί ,όμως, να σας πω ότι οι καταγγελίες, οι διαμαρτυρίες, οι φωνές και οι ύβρεις δεν λύνουν τα προβλήματα σε καμία περίπτωση.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλά, από αυτά που είχαμε αναγάγει σαν αναγκαία την εποχή της αφθονίας.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην εποχή της σπάνιος κι ας  δούμε πως ζούσαν οι πρόγονοι μας τα χρόνια εκείνα και ας παραδειγματιστούμε από αυτούς.

‘’Μάνα μου όλα περνούν και όλα γίνονται ξανά όμως τούτη η θητεία δεν σταματάει πουθενά’’. Συνεχίζει ο εξόριστος δείχνοντας το μέγεθος της στωικότητας μα και της ισχυρής θέλησης του.

Που εύρισκαν τα ψυχικά αποθέματα να αντιμετωπίσουν οι πρόγονοι μας τέτοιες συμφορές κι εμείς σήμερα πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό επειδή ελαττώθηκαν κατά τι τα εισοδήματα μας ;

Μα στον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν λογάριαζαν το χρήμα.

‘’Όλα τα υπάρχοντα μου έχουν χαθεί σιγά σιγά κι όμως μέσα μου ανάβει και σιγοβράζει μια φωτιά’’.

Τα υπάρχοντα τους; Τα απολύτως απαραίτητα και αυτά όχι πάντα.

Όλος ο πλούτος τους ήταν οι ιδέες τους, το φρόνημα τους, ένα μεγαλείο ψυχής που τους καθοδηγούσε στον ιερό τους σκοπό.

‘’Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει’’.

Συγκρίνετε, σας παρακαλώ και πείτε μου, σήμερα, αν υπάρχει ανάλογο παράδειγμα.

Η λιτότητα, λοιπόν, του βίου ήταν αυτή που έκανε τους προγόνους μας να φέρονται σαν ήρωες και όχι τα μεγαλοπιάσματα.

Η  χλιδή, η χυδαία σπατάλη, η μόστρα, το life style, το ξεκατίνιασμα, οι σουσουδισμοί, τα ξεκωλα, οι πολιτικές μαγκιές, οι ψεύτικες υποσχέσεις  με τα μεγάλα λόγια και τις ανύπαρκτες πράξεις, οι μίζες και οι εξωχωριες και όλο το κακό συναπάντημα που έφερε στο τόπο η μεταπολίτευση, αρχής γεννωμένης πάντα από την αξιοθρήνητη επταετία.

Βλέπω σήμερα με απορία νέους  ανθρώπους να λιώνουν μπροστά σε τζαμαρίες γυμναστηρίων και απορώ.

Πόσο πιο απλό είναι να κάνουν μια εθελοντική εργασία απ’ αυτές που δεκάδες ξένοι και ντόπιοι φορείς οργανώνουν σε όλη την επικράτεια.

Να δείτε τι σώμα θα φτιάξετε χτίζοντας λιθόστρωτα μονοπάτια στα νησιά ή καθαρίζοντας βιότοπους σε παραλίμνια και παραποτάμια καταφύγια.

Αυτό το στραβό modus vivendi  είναι που δημιούργησε σήμερα τις στρατιές των υβριζόντων,  σιχτιριζοντων και καθολικώς διαμαρτυρομένων.

‘’Δεν έχει τι δεν έχει που στις οθόνες του λαού’’.

Οι δίκες μας οθόνες, όμως, της θεοποίησης της κατανάλωσης, εξακολουθούν να προβάλουν γελοία σποτάκια και να προ(σ)καλούν σε σπατάλη και επίδειξη.

Και μετά κλαίμε για το ’’μαύρο’’.

Μαύρο κι άραχλο θα πέσει όσο θέλουμε να φερόμαστε σαν Κροίσοι μες στην κρίση.

Στα δύσκολα πρώτα απ’ όλα κόβουμε τα λούσα.

Με μια καλή διαχείριση το κάθε εισόδημα φτάνει να καλύψει τις, πραγματικά, βασικές μας ανάγκες.

Όσο όμως οι Χοντοι και τα Μολ είναι γεμάτα από καταναλωνομανεις γοργόνες, αι οδοί βρίθουν εξακύλινδρων τετρακίνητων τεράτων και οι μαρίνες ασφυκτιούν από λογής πλεούμενα δεν μπορεί να κλαίγονται για  την κρίση οι προφήτες της αποκάλυψης.

Θα γυρίσουν πολλοί και θα πουν:

Μα το κράτος… οι πολιτικοί… το κεφάλαιο … γιατί δεν…

Το κράτος, οι πολιτικοί και οι εξουσίες ήταν, είναι και θα είναι πάντα απέναντι , όπως είδατε και από το περιγραφόμενο παράδειγμα.

Όσοι δε τάζουν το αντίθετο ψεύδονται ασύστολα.

Τρανό παράδειγμα οι λαϊκές εξουσίες στην Βραζιλία, τώρα, και οι άλλες, οι ακατανόμαστες, στο παρελθόν.

Ο καθ’ ένας από εμάς, τους μεροκαματιάρηδες, ας κάνει το κουμάντο του, πρώτα στο φρόνημα και μετά στα οικονομικά, τώρα στα δύσκολα, χωρίς να περιμένει από το κράτος και τους μεσσίες της εξουσίας την σωτηρία.