Ποια προσφορά χρειαζόμαστε από τους νέους πολιτικούς.

Άποψη μας, που δεν θα σταματήσουμε να την επαναλαμβάνουμε όσο και να γινόμαστε για ορισμένους κουραστικοί, είναι ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το μνημόνιο.

Το μεγάλο πρόβλημα, που δεν θέλει κανείς να ασχοληθεί με την λύση του, είναι η κακή διαχείριση του παραγόμενου πλούτου, που αντί  για κέρδη εμφανίζει ζημίες.

Αυτό που αποκαλούν έλλειμμα.

Το να έχεις το βάζο με το μέλι, κακά τα ψέματα, θα μπεις στον πειρασμό να γλείψεις λίγο.

Αυτό συνέβαινε παλιά, συμβαίνει σήμερα και θα συμβαίνει και στο μέλλον.

Από το λίγο γλείψιμο, μέχρι το άδειασμα με την κουτάλα, όμως, υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Η αυτοδυναμία, που απολάμβαναν  τα κόμματα εδώ και μισό αιώνα, τους έδινε την δυνατότητα εκτός από αλαζονεία να αποκτούν και απίστευτη βουλιμία.

Στις 6 Μαΐου, ο λαός  οργισμένος με τους αλαζόνες και βουλιμικούς πολιτικούς,  τους έστειλε σπίτι τους.

Στη θέση τους επέλεξε νέα σχήματα, νέα πρόσωπα,  που ελπίζει ότι θα δώσουν λύση στα χρονίζοντα προβλήματα του.

Από την ελπίδα μέχρι την πραγματοποίηση  ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και δύσκολος.

Οι νέοι ηγέτες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την αδήριτη πραγματικότητα.

Μπορούν να διαχειριστούν σωστά τα οικονομικά έτσι που η χώρα να μην έχει ανάγκη κι άλλων δανεικών ;

Ο υπέρμετρος δανεισμός, όλοι αντιλαμβάνονται ότι,  θα οδηγήσει την χώρα στην απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας.

Η Ευρώπη, ανεξάρτητα από αυτό που προβάλλει ως βιτρίνα, δεν παύει να είναι μια συμφεροντολόγος  σαράφισσα που αποσκοπεί στα τιμαλφή μας. 

Καθήκον, των φερέλπιδων νέων πολιτικών δυνάμεων, είναι η συνετή διαχείριση για το καλό της χώρας και των πολιτών της. 

Το αύριο της χώρας ακουμπά στα χέρια τους.

Αν επιθυμούν τα ονόματα τους να σταθούν πλάι στα ονόματα των ηρώων η οδός είναι μια.

*Περιστολή των δαπανών και της αλόγιστης κρατικής σπατάλης.

*Σταθερό οικονομικό περιβάλλον για να πάρει μπρος η αγορά.

*Περιορισμός του δημοσίου σε ρόλο ελεγκτικό και όχι επιχειρηματικό.

*Αξιολόγηση όλου του κρατικού μηχανισμού για μια σύγχρονη επανεκκίνηση.                                                     

Η άλλη οδός, του πλήρους και ανεξέλεγκτου κρατισμού, θα οδηγήσει σε χειρότερη καταστροφή, από αυτή που βιώνουμε ως χώρα και ως λαός σήμερα.