559 χρόνια μεσσιανικής φαγούρας

Το πολιτικό μας σύστημα, αφού οδήγησε τα πράγματα σε τεχνητό αδιέξοδο, προετοιμάζεται να δώσει των υπέρ πάντων αγώνα για την σωτηρία του.

Όχι πλέον τον Μάη, όπως περιμέναμε το μακρινό 67 και άλλα μας προέκυψαν, αλλά τον Ιούνη του 2012.

Τότε πάνω στο άσπρο άτι καβαλάρης , από το Καστρί ορμώμενος, ο γέρος της δημοκρατίας.

Σήμερα, σε απαστράπτουσα  Limo, ο άνεμος της Κουμουνδούρου, ωθεί τον ηγέτη των σχολικών καταλήψεων του λιγότερου μακρινού 89-91.

Η αναμονή ενός καβαλάρη- λυτρωτή- μεσσία έχει βαθιές ρίζες στον τόπο μας.

Από τον πολύ – πολύ μακρινό 15ο αιώνα περιμένουμε κάποιον «με χρόνους, με καιρούς» να μας φέρει πίσω τα «δικά μας».

Χρόνο με το χρόνο, καιρό με τον καιρό, εθίστηκε ο κόσμος να περιμένει κάποιον καβαλάρη να του βάλει την μασημένη μπουκιά στο στόμα.

Ενώ ο ίδιος πάσκιζε, ίδρωνε, δημιουργούσε, οι λογής ηγεσίες τον έπειθαν ότι δεν έφτανε ο κόπος του για να τα βγάλει πέρα ο τόπος και οι ξένοι πάτρωνες ζητούσαν περισσότερα.

Μια κοτζαμπάσικη κατεργαριά, που κρατούσε στεγανά μεταξύ πόπολου και Υψηλής Πύλης ή ξένων προστατών, για την τσέπη των μεσολαβητών.

Έτρεχαν, λοιπόν, από τότε οι Μαυροκορδάτοι, οι Πονηρόπουλοι, οι Κωλέτηδες, οι Ζαΐμηδες,  και διαπραγματευόντουσαν για την σωτηρία του τόπου.

Έτσι όπως πήραν την σκυτάλη, αργότερα, οι Τρικούπηδες, οι Δεληγιάννηδες, και μετέπειτα οι Βενιζέλοι, οι Θεοτόκηδες, οι Παπάγοι, οι Καραμανλήδες, οι Παπαδόπουλοι, και ξανά οι Καραμανλήδες, και οι Ράλληδες και οι Παπανδρέου, και οι Μητσοτάκηδες,  ξανά μανά οι Παπανδρέου και οι Σημίτες  και δως του οι Καραμανλήδες και ξανά οι Παπανδρέου και να σου πάλι οι Βενιζέλοι, ων η βασιλεία ουκ έστε τέλος.

Τόσοι πολλοί σωτήρες, για τόσα πολλά χρόνια και η χώρα να μη λέει να σωθεί, δεν είναι κομμάτι περίεργο;

Με κάτι μικρά διαλλείματα, λίγων χρόνων, η χώρα, όλο, κινδυνεύει οικονομικά, εθνικά, κυριαρχικά και ο λαός, όλο, πρέπει να τρέχει να κλείνει τρύπες.

Τις τρύπες, όμως, τις ανοίγουν οι σωτήρες και όχι ο εργαζόμενος κοσμάκης.

Αυτουνού, του έχουν πει ότ,ι η δουλειά του είναι να εργάζεται ,να παράγει και να πληρώνει.

Η δουλειά των σωτήρων είναι να διαχειρίζονται τον ιδρώτα της εργασίας του με απώτερο σκοπό την σωτηρία της χώρας.

Κι ενώ ο κόσμος δουλεύει, όπου ετάχθη ο καθείς και οι σωτήρες διαχειρίζονται τον μόχθο του, η σωτηρία ποτέ δεν λέει να εγκατασταθεί μόνιμα στον τόπο.

Κάτι την τσιγκλίζει και μετακομίζει κάθε τόσο.

Αποτέλεσμα των συχνών αποδημιών της, είναι η επιδρομή των σωτήρων στη τσέπη των εργαζομένων ειλώτων, για να πάρουν τα ψιλά τους να κλείσουν, λέει, τις τρύπες.

Μα άμα είναι, κύριε σωτήρα, να καταφεύγεις, διαρκώς, για να διορθώσεις τα λάθη και τις παραλείψεις σου, στο άρμεγμα των κερμάτων των εργαζομένων, τότε μπορώ κι εγώ, με την ίδια μέθοδο, να σώσω τον τόπο, δεν σε χρειάζομαι εσένα!

Εσύ θα πρέπει να βρεις άλλες τσεπάρες φουσκωμένες να χώσεις βαθιά το χέρι σου και όχι να αφαιμάσσεις τα δικά μου λιανά.

Αυτή είναι η πραγματική σωτηρία.

Μπορεί οι εργαζόμενοι να είναι πολλοί και τα πολλά λιανά να μπαλώνουν, για λίγο, τις τρύπες.

Όμως, το πρόβλημα θα εμφανιστεί πιο κάτω.

Αν το μακρύ χέρι των σωτήρων, όμως, έμπαινε στις φουσκωμένες τσεπάρες των λίγων, τότε η σωτηρία, σίγουρα, θα έμνεσκε για καιρό στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται για τον ελαύνοντα σωτήρα της Κουμουνδούρου, είναι απλούστατο κι έχει εύκολη απάντηση.

Είναι σε θέση να διαρρήξει την θύρα της ευνοιοκρατίας των λογής συντεχνιών των προνομιούχων;

Ή μετ’ ου πολύ θα στραφεί, πάλι, στα δικά μας λιανά, για να μπαλώσει τις τρύπες της ανικανότητας και της αβουλησίας του ;

Ας μας απαντήσουν, άπαντες, οι επίδοξοι σωτήρες μας, αλλιώς μπορούμε και μόνοι μας, χωρίς την ατελέσφορη σωτηρία τους.

Σκοπούν στην ημετέρα εθνική σωτηρία ή στην σωτηρία της προνομιούχου ελίτ που ανήκουν;