Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε*

                                

 

Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή

                                           (Ύμνος εις την Ελευθεριαν)

 

Όταν εγραφε αυτούς τους στίχους ο Σολωμός για να νουθετήσει τους εξεγερμένους Έλληνες μάλλον ήταν αδύνατον να φανταστεί ότι δυο αιώνες μετα θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν Μαυροκορδάτοι, Κωλέττηδες και Κολοκοτρωναίοι που θα έριζαν πάνω από το πτώμα της Ελλάδας ακόμα για το σκήπτρο

Και μπορεί τα ονόματα να άλλαξαν αλλά ο διχασμός, οι έριδες, το μισος και ο αλληλοσπαραγμός ζει και βασιλεύει

Τα συμπτώματα αυτά δεν περιορίζονται στα πρόσωπα της εξουσίας αλλά διαχέονται σε όλη την κοινωνία με πολύ αρνητικά αποτελέσματα

Από την εποχή των γαλάζιων και πράσινων καφενείων περάσαμε στα γουναράδικα, στους γερμανοτσολιάδες, τους νενέκους τους προσκυνημένους

Αναβίωσε ο Μελιγαλάς τα Μακρονήσια η ΕΑΤ ΕΣΑ και ότι άλλο μπορεί να χρησιμοποιήσει και να εκμεταλλευτεί η άρρωστη φαντασία και ο εξαρτημένος ψυχισμός των διακινητών της κοινωνικής πόλωσης και του εμφύλιου διχασμού.

Σόγια σε απόσταση, οικογένειες σε αντιπαράθεση, σχέσεις σε ψυχρότητα και εχθρική διάθεση

Μια φαγωμάρα που αποβλέπει στο παραταξιακό όφελος, αδιαφορώντας για την πανούκλα του μίσους που σπέρνει και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις που δημιουργεί.

Υπαινίσσονται πολλοί ότι οι πολιτικοί υποκρίνονται, παίζουν θέατρο, μπροστά μας και πίσω χτυπούν ο ένας φιλικά την πλάτη του άλλου

Αυτό είναι ακομα χειρότερο διότι αν αυτοί έχουν στόχο την καρέκλα, ο κοσμάκης,  στην παραταξιακή διαμάχη, βγάζει τη ζήλια, το φθόνο, τις όποιες διαφορές έχει με τους αλλους και αυτό δεν υπάρχει φάρμακο για να γιατρευτεί

Στους δύσκολους καιρούς, που απαιτείται συνεννόηση, σύμπνοια, ενότητα και συνεργασία, το να σπέρνονται τέτοιοι διχαστικοί και τερατώδεις υπαινιγμοί και κατηγορίες, αποτελούν έγκλημα κατά της κοινωνίας, της Πατρίδας και όσοι δεν το κατανοούν ας μεριάσουν να αναλάβουν νέοι και φιλειρηνικοί αντί των μισαλλόδοξων φανατικών και πολεμοχαρών καιροσκόπων.

Δεν γνωρίζω σε ποια χρονική στιγμή ο ποιητής* διαπίστωσε την ικανότητα να κουβεντιάζουμε.

Το πιθανότερο είναι ότι μάλλον για όραμα και ευχή θα επρόκειτο που οι επερχόμενοι σύντροφοι το προσπέρασαν με την άνεση του πολιτικά ανώτερου που αδιαφορεί για τις γεροντικές ευαισθησίες ενός ξοφλημένου ‘’ιδεαλιστή’’ ‘’διανοούμενου’’

 

*Γιάννης Ρίτσος  ‘’Καπνισμένο τσουκάλι’’