Όταν το τραγικό τείνει να καταντήσει γελοίο

                         

Oσοι ζήσαμε την επταετία της χούντας θυμόμαστε πολύ καλά ότι ενώ κατά τη διάρκεια της επικρατούσε άκρα του τάφου σιωπή μετά την πτώση εμφανίστηκαν όλοι οι γνωστοί μαϊντανοί να δηλώσουν αντιχουντικοί και σούπερ δημοκράτες. 

Kάτι ηθοποιοί κάτι τραγουδιστές κάτι επώνυμοι που το μόνο που κοίταζαν ήταν η κονόμα αίφνης μετατράπηκαν σε ακτιβιστές διαμαρτυρόμενους οι οποίοι όταν το ‘’εις θάνατον’’ μετετράπει σε ισόβια διερρήγνυαν τα ιμάτια τους αυτοί που έπιναν νερό στο όνομα του Παπαδόπουλου.

Mου το θύμισαν αυτό οι σπεύσαντες να εμφανιστούν και να διατρανώσουν την αγανάκτηση τους για την τραγωδία των Τεμπών κάτι πρωινουδες κάτι που δηλώνουν ηθοποιοί δίχως να γνωρίζουν πόθεν προέρχεται η λέξις.

Eπειδή όμως  οι διοργανωτές ενδιαφέρονται μόνο για τον όγκο και όχι για το ποιόν των προσερχομένων έχω να τους θυμίσω ότι κατά την εξόδιο ακολουθία του Γεωργίου Παπανδρέου που πέθανε την 1η  Νοεμβρίου  1968 εν μέσω χούντας ένα εκατομμύριο κόσμου ακολούθησε το φέρετρο από την Μητρόπολη στο πρώτο νεκροταφείο χωρίς να συμβεί το παραμικρό. 

Ήταν μια βουβή πομπή, μια λιτανεία όπως άξιζε σε ένα πολιτικό που είχε μεγάλη επίδραση στον κόσμο.

Ήταν μια αυθόρμητη κίνηση μια συμμετοχή που κατατρόμαξε τους νταήδες χουντικούς και γι’ αυτό δεν τόλμησαν να επέμβουν κατανοώντας την βουβή οργή του κόσμου που τους έστειλε μήνυμα ισχύος με τον μεγαλειώδη αθόρυβο όγκο του.

Aυτά σε αντίθεση με τους διοργανωτές των Τεμπών που πέρναγαν πόρτα πόρτα να απειλούν καταστηματάρχες και εργαζόμενους να μην τολμήσουν να ανοίξουν γιατί θα τους σπάσουν τα μαγαζιά, τα γραφεία και θα τους κάψουν ζωντανούς *

*τα στοιχεία στη διάθεση κάθε κακόπιστου.

Aυτοί οι ίδιοι σε ομάδες διασκορπισμένοι δημιούργησαν όλα τα έκτροπα για να στείλουν για πολλοστή φορά μετά τα πολλά πολυτεχνεία, την Marfin και άλλα τέτοια καλλιτεχνικά το μήνυμα των αφεντικών της χώρας.

Όσο αυτοί που κυβερνούν σκύβουν το κεφάλι στην αναρχία και το μακελειό τόσο θα παλεύουν τα αφεντικά να καταλάβουν την Βαστίλη των ονειρώξεων τους και τότε θα ξαναχτυπάμε τις πόρτες της Ευρώπης να μας ξανασώσει για να τους ξαναβρίζουμε.