Από τους αρμούς στις ρωγμές μια απελπισία δρόμος

 

                                                 

 

Θέλει η επιθυμία για εξουσία να κρυφτεί αλλά η αγωνία δεν την αφήνει.

Η στέρηση από μια συνήθεια δεν είναι  εύκολα αντιμετωπίσιμη.

Η απώλεια της εξουσίας, η οποία ουρανοκατέβατη τους ήρθε κατακέφαλα και τους άφησε σε αφασία επι μια σκάρτη πενταετία, δεν ξεπερνιέται εύκολα.

Όπου σταθούν κι όπου βρεθούν εξουσία λένε και κλαίνε.

Η Μπέτυ, ο Πολάκης, η Έφη, ο Αλέκσης.

Του Αλέκση του ξεφεύγουν και κάτι health και  wealth αλλά στην κανονικότητα power ήθελε να πει και μπερδεύτηκε.

Και να σου αυτή η κανονικότητα που τους βγήκε μπροστά και τους έφαγε στη στροφή και το φυσάν και δεν κρυώνει.

Διότι όντως η κανονικότητα δεν ταιριάζει στην Έφη όπως το πένθος δεν ταιριάζει στην Ηλέκτρα.

Σε συνθήκες κανονικότητας θα βρισκόταν η Έφη υπουργός ;

Δεν της είχε διασχίσει το μυαλό της ίδιας θα διέσχιζε το μυαλό της κανονικότητας να κάνει υπουργό την Έφη ;

Γι’ αυτό μιλούν συνέχεια για αρμούς για ρωγμές και τέτοια.

Μια χαραμάδα γυρεύουν οι άμοιροι να τρυπώσουν, όπως τότε το ‘15 που τους κάθισε το λόττο, και να ξαναγίνουν νοματαίοι να λυτρωθούν από το τίποτα τους.

Οι τίποτες χωρίς την εξουσία είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαρύς.

Για να τρυπώσουν όμως απ’ τους αρμούς και τις ρωγμές χρειάζονται κάποιοι να τους σπρώξουν.

Είναι αυτοί οι κάποιοι εξίσου τίποτες και επειδή όμοιος ομοίω…              ή κάποιοι αδιάφοροι, χαβαλέδες, βολεμένοι, αγουροξυπνημένοι κλπ. δημοκρατικές δυνάμεις που ωθούν τις Έφες και τους Αλέκσηδες να παίζουν το κωμικοδραμα Βίκτωρ, τα παιδιά στην εξουσία;