Ο λαός είναι αλάνθαστος;

                 

 Ο Φρανγκλίν Ραμόν Γκονζάλες, πρεσβης της Βενεζουελας που σύμφωνα με δημοσίευματα  παρενοχλούσε σεξουαλικά, κατά την 8μηνη παραμονή του στην Αθήνα, πέντε υπαλλήλους της πρεσβείας, όπως κατήγγειλαν οι ίδιες. Όπως τονίζουν μάλιστα, η σεξουαλική παρενόχληση από τον «άτακτο» πρέσβη ήταν συνεχής. Ανάμεσα στα θύματά του ήταν και η κόρη πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ

Της Λίνας Παπαδάκη

Αυτές οι πρώτες μέρες του Νοεμβρίου έχουν μια ημερομηνία που πρέπει πάντα να αποτελεί το ερμηνευτικό μας εργαλείο για πολλά από αυτά που ζούμε στην πολιτική ζωή της χώρας μας, και πολύ περισσότερο στις τωρινές μέρες. Το Νοέμβρη του ΄20 ο Βενιζέλος, αφού είχε νικήσει σε δύο Βαλκανικούς πολέμους και είχε συμμετάσχει με την πλευρά των νικητών σε ένα Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού είχε διπλασιάσει τη χώρα, αφού είχε μαγέψει με τη στρατηγική και διπλωματική του δεινότητα την παγκόσμια κοινότητα, έχασε τις εκλογές.

Μία λαϊκίστικη αντιπολίτευση εκμεταλλεύτηκε την κόπωση του λαού από την οκταετή πολεμική εγρήγορση τριών πολέμων και ενός διχασμού, και πήρε τις εκλογές υποσχόμενη ειρήνη. Μετά λίγους μήνες οδήγησε τη χώρα στη δυστυχέστερη περιπέτεια της ιστορίας της, τη Μικρασιατική καταστροφή.

Ο λαός δεν είναι αλάνθαστος. Ο λαός συχνά άγεται από το συλλογικό θυμικό, την απόγνωση, το θυμό, το φόβο, τον ρεβανσισμό, και αυτός είναι ο λόγος που πολλές φορές προκαλούν έκπληξη οι επιλογές του που έρχονται σε σύγκρουση με την κοινή λογική. Δεν είναι ντροπή να πούμε ότι οι λαοί μπορούν να χειραγωγηθούν από ικανούς δημαγωγούς σε τέτοιο βαθμό που να τυφλώνονται μπροστά στην πραγματικότητα. Αυτό ζούμε και τώρα.

Έχουμε μία κυβέρνηση που κέρδισε δύο εκλογές κι ένα Δημοψήφισμα παριστάνοντας κάτι που δεν είναι. Υποδυόμενη ένα ρόλο που για κάποιους υποψιασμένους κραύγαζε από την αρχή ότι ήταν φαντασιακός και επινοημένος, καταδικασμένος να συντριβεί όταν συναντηθεί με την πραγματικότητα. Όμως ο λαός, καταπονημένος και θυμωμένος μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας, άκουσε αυτά και αυτούς που ήθελε να ακούσει. Αντιμετώπισε μηδενιστικά τα αστικά κόμματα που, παρά τα εγκληματικά τους λάθη, του είχαν χαρίσει τη μεγάλη πρόοδο και ευημερία της Μεταπολίτευσης και ακολούθησε στο άγνωστο τις Σειρήνες της ευκολίας. Και τις ακολούθησαν μέχρι τέλους.

Ακόμα κι όταν οι άνθρωποι αυτοί, έστω και με το δημαγωγικό τους λόγο, προανήγγειλαν τη συνέχιση της λιτότητας σε ακόμα σκληρότερη μορφή, ο κόσμος προτίμησε και τότε να ζήσει την αυταπάτη. Και εξακολουθεί να τη ζει μέχρι σήμερα.

Ψάχνει να βρει κανείς ποιοι έχουν λόγο να στηρίζουν ακόμα αυτήν την κυβέρνηση και δυσκολεύεται. Οι μεσοαστοί πληρώνουν περισσότερους φόρους από πριν, οι αστοί προσβάλλονται από τις θεσμικές ακροβασίες, τον αυταρχισμό και τον ερασιτεχνισμό των υπουργών, οι αριστεροί ταπεινώνονται από μια παράσταση δεξιού εθνολαϊκισμού που εκτυλίσσεται μπροστά τους, οι συνταξιούχοι παίρνουν ακόμα μικρότερες συντάξεις, οι άνεργοι βρίσκουν δυσκολότερα δουλειά, οι νέοι εργαζόμενοι έπεσαν στα 100 ευρώ και. Και όμως πολλοί ακόμα τους ακολουθούν με μεγαλύτερη ή μικρότερη πίστη. Γιατί ακόμα η οργή ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας για τα λάθη των προηγούμενων είναι ζωντανή και κρατά και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ζωντανούς.

Δεν είναι παράλογο. Όσο εύκολα κάνουν λάθη οι λαοί τόσο δύσκολα τα παραδέχονται. Ακόμα και το Βενιζέλο έκαναν οκτώ χρόνια να τον ξανακαλέσουν να κυβερνήσει τη χώρα.