Ο Λεβέντης στην αυλή των "τεράτων"

                        

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα

Η πολιτική είναι μια υπόγεια δεξαμενή που γεμίζει με δίκτυα και φιλοδοξίες. Ειδικά για την σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, οι πιθανότητες να συγκροτηθούν λειτουργικά κυβερνητικά σχήματα είναι ελάχιστες. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κοινωνίες απαίδευτες και παραδομένες στο πρώιμο στάδιο του καταναλωτισμού.

Η περίοδος  της Μεταπολίτευσης στην  Ελλάδα, αποτελεί ένα σπάνιο δείγμα εξέλιξης μιας φαύλης δημοκρατίας. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτεύματος που γεννιέται μέσα από το ψεύδος του «εκδημοκρατισμού» και σταδιακά παραδίδεται στην απόλυτη φαυλοκρατία. Η αλαζονική επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας, ο πακτωλός των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ο εκμαυλισμός της λαϊκότητας μέσω του καταναλωτισμού και η τηλεοπτική δικτατορία της διανοητικής καθυστέρησης δημιούργησαν ένα μείγμα «ψυχαγωγικής αλαζονείας» για το κοινό.

Έτσι, μπήκε σιγά σιγά, στο σαλόνι μας, ένα πλήθος από καρικατούρες όλων των ειδών. Αποτυχημένες και φτηνές απομιμήσεις ηθοποιών, παρουσιαστών, τραγουδιστών, δημοσιογράφων και βεβαίως, «πολιτικών».  

Ο Βασίλης Λεβέντης ήταν μία τέτοια περίπτωση, από τις πολύ πρώιμες μάλιστα του ελληνικού τηλεοπτικού «σύμπαντος». Αποτυχημένος να εκλεγεί βουλευτής με την ΝΔ, εισχώρησε στην αυθαιρεσία των καναλιών και κατέλαβε μια ξεχωριστή θέση στα ελληνικά σπίτια, κυρίως τις μοναχικές μεταμεσονύκτιες ώρες.

Τα χρόνια πέρασαν και η φαντασίωση θα τελείωνε μαζί με το κανάλι, αν δεν του δινόταν η δυνατότητα να μοσχοπουλήσει την παράνομη άδεια και να συντηρηθεί. Κι αφού «επέζησε» τηλεοπτικά, για  τρεις δεκαετίες, κατάφερε να βρεθεί επιτέλους στην «εποχή της επαγγελίας»! Ξαφνικά, και τα υπόλοιπα «τέρατα» βγήκαν από τα κλουβιά και απέκτησε παρέα. Ενώ πριν όλοι τον έβλεπαν και γελούσαν, τώρα πια άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν σαν φυσιολογικό αφού η «πολιτική αγορά» γέμισε από παρόμοιες «εξωτικές μορφές», αίροντας τον απαγορευτικό χαρακτήρα του γραφικού.

Ήταν επόμενο να φτάσουμε στη σημερινή «παρωδία». Ο πολύς πλέον, Βασίλης Λεβέντης, μεσουρανεί στο πολιτικό σύστημα και απολαμβάνει την «κανονικότητα», αφού αναδεικνύεται σε στυλοβάτη της εξουσίας. Και όχι μόνο αυτό. Αιωρείται μεταξύ  ευπατρίδη, φιλοσόφου, προφήτη και πολιτικού μέντορα, επιδεικνύοντας χωρίς ενδοιασμούς, τις ολοένα και πιο συχνές, «κρίσεις μεγαλείου»!

Δεν είναι ασφαλώς ο μοναδικός αλλά είναι ο πιο αναγνωρίσιμος, στην  ιδιαιτερότητα και στη «σοφία». Διαθέτει την ξεχωριστή αθωότητα επειδή  δεν είχε ενταχθεί ούτε σε εθνικολαϊκιστικά πρότυπα, όπως ο Καμμένος ούτε σε αριστερές εξάρσεις, όπως ο Πολάκης. Είναι «πολύτιμος», μια κατηγορία μόνος τους, επειδή επιβίωσε κατά την διαδικασία της ηθικής μετάλλαξης από κωμική περσόνα  των εκπομπών του Μητσικώστα, σε νομιμοποιημένη κοινοβουλευτική καρικατούρα.

Ένας  «συμπαθής» ή δραματοποιημένος  πολιτικός λόγος δεν βοηθάει στην διαχείριση της δημοκρατίας, όταν εξυπηρετεί την εξουσιομανία. Οι πολιτικές αποφάσεις κρίνουν τη  ποιότητα του ανθρώπου και όχι η εκτόνωση που προσφέρει στο κοινό του. Για όσους επιμένουν ακόμα να βλέπουν την πολιτική ως πράξη και όχι ως θέαμα, ο Λεβέντης ήταν θέμα χρόνου να μπει σε τροχιά αποκάλυψης. Και ο εκλογικός νόμος είναι μόνο η αρχή. Ο κυρ Βασίλης είναι έτοιμος για περισσότερες εκπλήξεις, προκειμένου να φτάσει ακόμα ψηλότερα στη φασολιά, αναζητώντας την χήνα του γίγαντα, με τα χρυσά αυγά…

Σε κάθε περίπτωση, αν συνεχίσουν οι κοινωνίες να εξαρτώνται από Λεβέντες, Τσίπρες και Βαρουφάκηδες, η ζωή μας θα γίνει μια αυλή των θαυμάτων, όπου η πραγματικότητα θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο από μπροστά μας!

Αλλά ας ρίξουμε μια ματιά δίπλα μας. Ίσως οι σημερινοί ψηφοφόροι του Λεβέντη να είναι κάποιοι από τους φίλους μας που κάποτε τον απολάμβαναν στη φοιτητική μας βεράντα! Πίνοντας μπύρες και τηλεφωνώντας  στην εκπομπή του…