Γιατί οι Ευρωπαίοι ξαφνικά αγάπησαν τον Τσίπρα;

                        

Του Μάκη Πολλάτου

«This government is now, and since the European Council agreement in July, one with which we have been able to work best since the beginning of the crisis in 2010» έγραψε ο Ευρωπαίος Επίτροπος Μοσκοβισί για την ελληνική κυβέρνηση στο άρθρο με το οποίο ανακεφαλαιώνει τα αποτελέσματα της επίσκεψής του στην Αθήνα.

Με τα λίγα αγγλικά που γνωρίζω, ο Μοσκοβισί λέει ορθά κοφτά ότι από την συμφωνία της 12ης Ιουλίου –ξέρετε, μετά την σκληρή διαπραγμάτευση των 17 ωρών στις Βρυξέλλες- η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι αυτή με την οποία οι δανειστές έχουν την καλύτερη συνεργασία από το 2010. Αν ήθελα να το απλοποιήσω κι άλλο θα έλεγα ότι ο Επίτροπος Οικονομικών χαρακτηρίζει την κυβέρνηση Τσίπρα σαν την πιο-φιλομνημονιακή κυβέρνηση από την αρχή της ελληνικής κρίσης, δηλαδή πιο μνημονιακή από τις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, και Σαμαρά-Βενιζέλου.

Αν σκεφτείς ότι μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 ο Τσίπρας εμφανιζόταν ως... μνημονιοκτόνος, η μεταστροφή του πρωθυπουργού της Ελλάδας είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Μπορεί κάποιοι να με χαρακτηρίσουν σαν λαϊκιστή, αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί οι Ευρωπαίοι ξαφνικά αγάπησαν τον Τσίπρα, τόσο, που δεν κρύβουν στις δημόσιες δηλώσεις τους ότι είναι ο καλύτερος Έλληνας πολιτικός απ’ όσους έχουν συνεργαστεί τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια.

- Ο Αλέξης Τσίπρας πείστηκε να εφαρμόσει πολιτικές που ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες με όσες πίστευε και με όσα υποσχόταν στους ψηφοφόρους πριν αναδειχθεί πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 2015. Ενας από τους λόγους που οι Ευρωπαίοι δείχνουν τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι κατάφεραν να αλλάξουν τις απόψεις του και πλέον να είναι εκείνος που υπερασπίζεται την ακολουθούμενη πολιτική προειδοποιώντας ότι οποιαδήποτε άλλη πρόταση θα μας οδηγήσει στην καταστροφή.

- Ο Τσίπρας προέρχεται από την Αριστερά, άρα μπορεί να κρατήσει τα κοινωνικά κινήματα σε «καταστολή» περιορίζοντας τις αντιδράσεις στην φορομπηχτική πολιτική που εφαρμόζει.

- Εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα, αυτή την ώρα, άλλος πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα που να εγγυάται ότι θα εφαρμοστούν όσα θέλουν οι Ευρωπαίοι δανειστές και οι Αμερικανοί δεν υπάρχει. Οποιος δεν πείθεται ας καθίσει να δει τα χάλια της ΝΔ και θα καταλάβει.

- Οι Ευρωπαίοι ξέρουν πια ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να εφαρμόσει την πολιτική όπως περιγράφεται στα emails των Θεσμών και το υπουργείο Οικονομικών περιορίζεται απλώς στην μετάφραση των οδηγιών από την αγγλική γλώσσα.

- Όσο ο Αλέξης Τσίπρας εφαρμόζει το 3ο Μνημόνιο κίνδυνος Grexit δεν υπάρχει, άρα οι ευρωπαϊκές οικονομίες είναι προφυλαγμένες από πιθανούς συστημικούς κινδύνους

- Με την μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην πιο φιλομνημονιακή κυβέρνηση της Ελλάδας από το 2010 –επαναλαμβάνω, δεν είναι δική μου άποψη, ο Μοσκοβισί το ξεφούρνισε- το δυσβάστακτο, ειδεχθές και επονείδιστο ελληνικό χρέος συνεχίζει να αποπληρώνεται κανονικά και έτσι ουδείς από τους Ευρωπαίους έχει να φοβάται για πιθανή νέα αναταραχή που μπορεί να προέλθει από την αντίδραση των... ανυπότακτων Ελλήνων.

- Στην κρίσιμη συγκυρία με το εκρηκτικό πρόβλημα των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, η Ευρώπη συνεργάζεται με μια κυβέρνηση πρόθυμη να υλοποιήσει τις πολιτικές που εφαρμόζονται στις Βρυξέλλες. Σε προφορικό επίπεδο η Αθήνα απειλεί να αντιδράσει και εκφράζει κάποιες μικροδιαφοροποιήσεις, όμως αυτές οι ενστάσεις δεν διαφέρουν και πολύ από ένα παροδικό συζυγικό καβγαδάκι, έτσι για να θυμηθούμε και τις φωτογραφίες του Αλέξη Τσίπρα να συζητά τετ-α-τετ με την Άνγκελα Μέρκελ...

Νομίζω λοιπόν ότι οι Ευρωπαίοι αγάπησαν πιο πολύ τον Αλέξη Τσίπρα και γιατί δεν έχουν άλλον να στηριχθούν αλλά και διότι στην πραγματικότητα διαφυλάττει τα συμφέροντά τους. Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Τσίπρας προέρχεται από την Αριστερά. Μπορεί οι πρώην σύντροφοί του –εξωκοινοβουλευτικοί σήμερα- να τον κατηγορούν ότι τους πρόδωσε και διέψευσε τις προσδοκίες τους, η κοινωνία όμως τον εμπιστεύεται. Κι αυτό είναι που σε αυτή την φάση ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους που δανείζουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα.

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τον αγαπημένο πρωθυπουργό των Ευρωπαίων;

Πρώτο εμπόδιο είναι οι κοινωνικές αντιδράσεις. Ξαφνικά έρχεται η μείωση των συντάξεων που θα πλήξει 8 στους 10 συνταξιούχους Έλληνες. Με τον ίδιο αιφνιδιαστικό τρόπο έρχεται και η φορολόγηση των αγροτών η οποία μπορεί να εμπεριέχει στοιχεία δικαιοσύνης, γίνεται όμως ξαφνικά και ενώ ο αγροτικός κόσμος φαίνεται ότι πίστευε πως μπορούσε να αποφύγει την αφαίμαξη. Πώς θα αντιδράσει μια κοινωνία που είναι κουρασμένη και σε απόγνωση έπειτα από τόσα χρόνια σκληρής φορολόγησης; Θα αντιμετωπίσουν οι πολίτες τον Αλέξη Τσίπρα με τον ίδιο τρόπο που ο σημερινός πρωθυπουργός, οι συνδικαλιστές και οι αγανακτισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρθηκαν σε Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλο;

Δεύτερο εμπόδιο είναι η εφαρμογή του προγράμματος που επιβάλλουν οι δανειστές. Θα μπορέσει το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει πολιτικές που δεν είναι κοντά στην ιδεολογία του; Θα ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις η διαλυμένη δημόσια διοίκηση; Ποιοι επιχειρηματίες θα προχωρήσουν στις επενδύσεις δισεκατομμυρίων που απαιτούνται για να επιστρέψει η Ελλάδα σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης;

Ο τρίτος βασικός κίνδυνος για τον Αλέξη Τσίπρα είναι «να καεί» πολιτικά από την προσπάθειά του να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τρόπο. Και καλά να θες να μείνεις πρωθυπουργός. Όμως αν δεν έχεις πραγματικό σχέδιο για την χώρα, δύσκολα θα πας πολύ μακριά. Κι όπως έχει δείξει το παρελθόν η υλοποίηση των Μνημονίων δεν εγγυάται ούτε την εύνοια των ξένων, ούτε την παραμονή στην εξουσία. Αν δεν το πιστεύετε, ρωτήστε τους κυρίους Παπανδρέου και Σαμαρά.

Και μπορεί σήμερα η κοινωνία να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι έχει συμβεί, όμως κάποια στιγμή όλοι θα αντιληφθούν αυτό που ο Γιούνκερ περιέγραψε ως το πολιτικό κατόρθωμα του Αλέξη Τσίπρα: Επί επτά μήνες «σκληρών» διαπραγματεύσεων αρνούνταν πεισματικά τις λύσεις που του προσφέρονταν (λύσεις καλύτερες από την συμφωνία του Ιουλίου), έφερε την χώρα στο χείλος του γκρεμού και τελικά επέβαλε στους Έλληνες μια συμφωνία χειρότερη απ’ αυτήν που απέρριψαν στο δημοψήφισμα!

Και τι κερδίσαμε από τους τσαμπουκάδες βαυκαλιζόμενοι ότι διαπραγματευόμαστε σκληρά; Φορτωθήκαμε κι άλλους φόρους, κι άλλα σκληρά μέτρα προσαρμογής, παρατείναμε την περίοδο της ύφεσης και καθυστερήσαμε την επιστροφή στην ανάπτυξη για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη αδιαφορώντας για τους ανέργους και τις γενιές των Ελλήνων που επί της ουσίας καταστρέφονται. Ε, ναι. Το να παρουσιάσεις αυτή την τραγωδία σαν επιτυχία και μάλιστα αποτέλεσμα σκληρής διαπραγμάτευσης είναι επίτευγμα. Και γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι ξαφνικά αγάπησαν τον Αλέξη Τσίπρα.