Δεν θα βρεθεί πάτος

 

            

Από το καλοκαίρι του 1974 και ύστερα, μια μερίδα της ελληνικής πολιτικής, επέλεξε για να κινηθεί έναν δρόμο εκτός λογικής, μέτρου και αρχών της αστικής δημοκρατίας!

Αυτοί οι άνθρωποι διάλεξαν, ελεύθερα και ιδία βουλήσει, να κινηθούν στα όρια του περιθωρίου, με το ένα πόδι εντός και το άλλο εκτός ορίων κοινωνίας. Πολλοί πιστεύουν ότι όλοι οι αυτοπεριθωριοποιημένοι (sic) συμπολίτες μας, ανήκουν σε χώρους που βρίσκονται "αριστερότερα της ορθόδοξης Αριστεράς"! Πρόκειται για μία εντύπωση, μη απόλυτα ακριβή! Ναι, υπάρχει και ακροδεξιό "περιθώριο"! Διαθέτει ταυτόσημη περιφρόνηση προς την Δημοκρατία με το εξ αριστερών αδερφάκι του, αλλά έχει σαφώς μικρότερες διαστάσεις και επιρροή...

Ανεξάρτητα από αυτό, το "αριστερό περιθώριο", σαφώς μεγαλύτερου μεγέθους και βεληνεκούς ομάδα συνολικά, έχει οδηγήσει στην κυριαρχία ενός συνόλου "ιδεών" που μάθαμε ν’ αποκαλούμε (και δυστυχώς ν’ αποδεχόμαστε σχεδόν αμαχητί) ως "ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς". Ακόμη και εάν κάποιος θεωρήσει πως δεν οδήγησε σε αυτήν, αδιαμφισβήτητα προσέφερε σημαντικότατη βοήθεια για την επικράτησή της...

Η τάση αυτή μάλιστα, ενισχύθηκε μετά το 1981, όταν δόθηκε σε διάφορους  "αντιστασιακούς" (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων σε καμία περίπτωση δεν συμπεριλαμβάνονται οι ελάχιστοι αλλά απολύτως υπαρκτοί, πραγματικοί αντιστασιακοί) πρόσφορο έδαφος να εκφράσουν τ’ απωθημένα από την ατυχή γι’ αυτούς κατάληξη του εμφυλίου.

Μέσω αυτής της στάσης τους και μιας, στρατηγικά σχεδιασμένης, διείσδυσης στην ανώτατη εκπαίδευση φτάσαμε π.χ.  να θεωρείται αναφαίρετο δικαίωμα καθενός η άνευ ορίων, απεριόριστη και (κυρίως) ατιμώρητη δημόσια έκφραση της οποιαδήποτε γνώμης. Έστω και εάν αυτή η γνώμη παραβιάζει τον νόμο ή/και ωθεί/παρακινεί σε πράξεις που μπορούν να καταστρέψουν περιουσίες ή να κοστίσουν ανθρώπινες ζωές. 

Με αυτήν τη νοοτροπία να κυριαρχεί, ζήσαμε τα Δεκεμβριανά του 2008, την άνω και κάτω πλατεία του 2011-12 και την "ακσιοπρεπή διαπραγμάτευση" του 2015. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να κατανοήσει πόσο μεγάλη ζημία προκάλεσαν και πόσο κοστοβόρα, ήταν για τη χώρα όλα όσα έγιναν επί 5,5 δεκαετίες, με την πρόφαση της Δημοκρατίας η οποία όμως στην πράξη, ήταν ασυδοσία. Όποιος αμφισβητεί αυτήν την πραγματικότητα, ας θυμηθεί ότι μερικοί, ακόμη και σήμερα, υποστηρίζουν και επιμένουν πως υπάρχει "καλή βία" και "κακή βία"!

Παρ’ όλο το δυσθεώρητο κόστος που έχει κληθεί να πληρώσει όμως, ο ελληνικός λαός αρνείται ν’ αποδεχθεί την πραγματική αιτία, τη ρίζα του προβλήματος που ταλαιπωρεί τη χώρα, επί τόσα χρόνια. Και εξακολουθεί να ανέχεται κάποιους, να παραβιάζουν τον νόμο ατιμώρητοι. Να τον παραβιάζουν στο όνομα μιας αντιδημοκρατικής ελευθερίας, μιας "ανεξαρτησίας" που στηρίζεται μόνο στην προσπάθεια υποδούλωσης του πνεύματος όποιων διαφωνούν με τις ακραία ανάρμοστες και έκνομες θέσεις τους.

Όλοι γνωρίζουν τα γεγονότα με τους εμπρησμούς στη Μόρια της Λέσβου, πριν μερικές ημέρες. Για αυτά συνελήφθησαν κάποιοι Αφγανοί λαθρομετανάστες. Λαθραίοι μετανάστες πραγματικοί, των οποίων οι αιτήσεις ασύλου τους, έχουν ήδη εξεταστεί, απορριφθεί και αναμένουν την απέλασή τους. Γεγονός που δίνει και μία εύλογη εξήγηση ως προς τους λόγους, για τους οποίους πιθανά να τέλεσαν τις πράξεις, για τις οποίες θα δικαστούν.

Σε μία δημοκρατική χώρα, στην οποία επικρατεί ευνομία, ο κάθε δημοκρατικός πολίτης, θα έδινε τη δυνατότητα στη Δικαιοσύνη της χώρας, ν’ αποδείξει την ενοχή τους ή να τους αθωώσει!

Όχι στην Ελλάδα και όχι ο κύριος Αντώνης Λιάκος, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο ΕΚΠΑ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος έγραψε δημόσια, στην σελίδα του στο Facebook (όπως το βλέπετε ΑΚΡΙΒΩΣ, με τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που βλέπετε):

"Αν ήμουν 16-17 χρονώ, είχα περάσει από χίλια μύρια κύματα για να φτάσω σε ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας και βρισκόμουν στην κόλαση της Μόριας, κι εγώ φωτιά θα έβαζα.  Να μην αφήσουμε ανυπεράσπιστους τους Αφγανούς νεαρούς πρόσφυγες. Να οργανώσουμε τη νομική τους υπεράσπιση. Να μην τους εγαταλείψουμε στα χέρια του Χρυσοχοϊδη. Είναι και δημοκρατικό και ανθρωπιστικό καθήκον."

Ένας άνθρωπος, επιφορτισμένος με την ευθύνη διδασκαλίας και μόρφωσης τουλάχιστον μιας γενιάς Ελλήνων, είναι τόσο εγωκεντρικός και αυτάρεσκος, ώστε να θεωρεί ότι φαντάζεται ό,τι θα έκανε αυτός σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, θα ήταν σωστό, ηθικό και καλά καμωμένο!

Ένας άνθρωπος, επιφορτισμένος με την ευθύνη διδασκαλίας και μόρφωσης τουλάχιστον μιας γενιάς Ελλήνων, είναι τόσο βαθιά πωρωμένος από την ξεπερασμένη και ιστορικά καταδικασμένη ιδεολογία του, ώστε να έχει το θράσος να διακηρύσσει την αυτοδικία ως κάτι το αποδεκτό, σε μία δημοκρατική κοινωνία!

Ένας άνθρωπος, επιφορτισμένος με την ευθύνη διδασκαλίας και μόρφωσης τουλάχιστον μιας γενιάς Ελλήνων, εκφράζει αυτήν την, αν μη τι άλλο αμφίβολης νομιμότητας και ηθικής, θέση δημόσια και εξακολουθεί ν’ κυκλοφορεί ελεύθερος, να απαντά στην κριτική ανεμπόδιστος ενώ κανένα όργανο της Δικαιοσύνης δεν ασχολείται με τα λεγόμενά του!

Θα χρειάζονταν περισσότερα από ένα άρθρα, για την απαρίθμηση όλων των λόγων για τους οποίους η συγκεκριμένη θέση παραβιάζει βασικές αρχές της Δημοκρατίας. Δεν είναι όμως αναγκαία. 

Είναι προφανέστατο ότι, για όσο θα έχουν ορισμένοι "αυταπατημένοι", τη δυνατότητα να εκφράζουν τέτοιες απόψεις, χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες των λόγων και των πράξεων τους, η κατρακύλα δεν θα σταματήσει.

Όσο γνωρίζουν πως ό,τι ξεστομίζουν, θα τους αφήνει αλώβητους και θα μένει να βρωμίζει τον αέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο πάτος της αβύσσου δεν θα βρεθεί! Ποτέ!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr

από το Capital της 18ης Σεπτεμβρίου 2020