Θυσίασαν τη χώρα για την εξουσία

                                             

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Πριν από έναν περίπου χρόνο, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μία πολύ συγκεκριμένη συμφωνία προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία. Υποσχέθηκε στους Ευρωπαίους δύο πράγματα. Πρώτον ότι θα λάβει όποια μέτρα απαιτηθούν για να μπορέσει η χώρα να ζει με τις δικές της δυνάμεις μετά το 2018, δεύτερον ότι θα λειτουργήσει η Ελλάδα ως μία αποθήκη ψυχών για τις προσφυγικές ροές. 

Και τα δύο τα υλοποιεί με καταστροφική διαχείριση. Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, οδηγεί τη χώρα σε περαιτέρω μείωση του βιοτικού επιπέδου ενισχύοντας την εσωτερική υποτίμηση και ισοπεδώνοντας τον πληθυσμό, ιδιώτες και επιχειρήσεις. Μην έχοντας γνώσεις και πολιτική φιλοσοφία να καταρτίσει σχέδιο ανάπτυξης και ενίσχυσης της παραγωγικής βάσης, διάλεξε τον εύκολο δρόμο της εξαθλίωσης. Και για να αμβλύνει τις αντιδράσεις αξιοποίησε στο έπακρο τη λογική του "αφού δεν μπορώ να δώσω άρτο, θα δώσω θέαμα". Και έριξε στην επικοινωνιακή αρένα τον υποτιθέμενο πόλεμο κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς, αλλά και την φορολογική επίθεση κατά των υποτιθέμενων "προνομιούχων". Μέσα σε αυτό τον σχεδιασμό εντάχθηκε και η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών.

Στο μέτωπο του προσφυγικού προβλήματος, οι διαθέσεις αρχίζουν σιγά σιγά να φαίνονται και να πέφτουν οι μάσκες. Από τα hot spots υποδοχής, περνάμε τώρα στα κέντρα διαμονής. Αυτό σε όσους διαθέτουν απλή λογική σημαίνει ότι από προσωρινό, το πρόβλημα γίνεται μόνιμο. Και η συζήτηση που ανοίγει για την "επιστροφή" στην Ελλάδα προσφύγων που προωθήθηκαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προφανώς και δεν προμηνύει τίποτε το θετικό. Όπως επίσης τίποτε το θετικό δεν προμηνύει και η έντονη διακύμανση – συνήθως προς το δυσμενέστερο – των σχέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία. 

Εκείνο φυσικά που δεν καταλαβαίνουν αλλά ενδεχομένως και δεν τους ενδιαφέρει, είναι ότι οι εξελίξεις στην Ευρώπη απειλούν να επιβαρύνουν πολύ περισσότερο την θέση της χώρας. Η ενίσχυση ή και επαπειλούμενη επικράτηση ευρωσκεπτικιστών και ακραίων πολιτικά μορφωμάτων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σε καμιά περίπτωση δεν ευνοεί την Ελλάδα. Η πολιτική κατάρρευση της κυρίας Μέρκελ στη Γερμανία με ενίσχυση των δυνάμεων του ακροδεξιού εθνικιστικού AdF, ο κίνδυνος για την ευρωπαϊκή συνοχή που θα συνεπάγεται επικράτηση της Λεπέν στη Γαλλία, η απροθυμία όλο και περισσότερων χωρών να συνδράμουν οικονομικά τις ευπαθείς χώρες (όπως η δική μας), η πρόθεσή τους να κλείσουν πλέον ερμητικά τα σύνορα για να αναχαιτίσουν τα προσφυγικά κύματα, προφανώς δημιουργεί ένα αρκετά προβληματικό, αν όχι δυσοίωνο μέλλον για εμάς. 

Και ποιον έχουμε καπετάνιο στο καράβι που κλυδωνίζεται από τα κύματα; Μία κυβέρνηση που δεν έχει καμία αίσθηση του κινδύνου και η οποία αντίθετα σπεκουλάρει πολιτικά πάνω σε αυτόν. Η τακτική της αποσάθρωσης του οικονομικού ιστού της χώρας, δεν περικλείει μόνο την απειλή του να "γίνει η χώρα Βουλγαρία...", αν και πλέον αυτό ίσως και να είναι δυστυχώς μειωτικό για τη γείτονα (...). Ο πραγματικός κίνδυνος είναι να πέσουμε πολύ πιο χαμηλά. Χωρίς παραγωγικές τάξεις, χωρίς επιχειρηματικότητα, με διαλυμένη την φοροδοτική δυνατότητα της κοινωνίας, με κατάρρευση των δημόσιων εσόδων, του ασφαλιστικού συστήματος και των κοινωνικών δομών. 

Όσο δεν το καταλαβαίνουν και συνεχίζουν να παίζουν παιχνιδάκια με γνώμονα την αποσύνθεση και όχι τη σύνθεση και την ανάπτυξη, η χώρα όπως τη γνωρίζουμε έχει ημερομηνία λήξης. Και ας υποστηρίξει ό,τι θέλει ο πρωθυπουργός στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης προσπαθώντας να κάνει το μαύρο άσπρο. Αυτό είναι το διακύβευμα που πρέπει να αντιπαλέψει, να εμποδίσει και να αποτρέψει ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος. Πρέπει να σταματήσει η πορεία προς τον γκρεμό. Γιατί δυστυχώς, οι σημερινοί κυβερνώντες έλαβαν την απόφαση να θυσιάσουν την χώρα για την εξουσία.