ΣΤΑΘΜΙΣΤΗΣ - ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ

Του Παναγιώτη Καρκατσούλη Μπορεί στη διαπραγμάτευση να μην κατάλαβαν ακριβώς τι παιζόταν, μπορεί και στο Eurogroup να άργησαν να καταλάβουν την παγίδα του Σόιμπλε, μπορεί να ζουν ένα δράμα τώρα που έχουν μαζευτεί τόσες γραβάτες και δεν μπορούν να διαλέξουν, μπορεί, γενικά να είναι βραδύνοες και ανίκανοι στην άσκηση της διακυβέρνησης. Σ’ ένα πράγμα όμως σκίζουν: Όταν πρόκειται να κάνουν ρουσφέτια -για την ακρίβεια να εφεύρουν μηχανές/πολλαπλασιαστές ρουσφετιών- εκεί είναι, απλώς, αχτύπητοι. Όπως τώρα με τα οργανογράμματα του δημοσίου. Μαθαίνουμε ότι εγκρίθηκαν οι νέοι Οργανισμοί υπουργείων στους οποίους προβλέπεται μεσοσταθμική αύξηση των οργανικών θέσεων έως 10%. Ναι, καλά διαβάζετε: Αύξηση όχι μείωση των οργανικών θέσεων. Οργανικές θέσεις χρειαζόμαστε για να μπορούν να γίνουν «σωστές» προσλήψεις. Όχι σαν εκείνες τις μισερές των εξαμήνων, οκταμήνων, κλπ. Σωστή πρόσληψη είναι η πρόσληψη με ορίζοντα τριακονταπενταετίας. Εννοείται ότι ούτε κουβέντα δεν λέει η κυβέρνη

               Του Αντώνη Πανούτσου Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάθε ελληνόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας ότι στη χώρα του ζει σε δικτατορία. Στην προσωπική του ζωή καταπιέζεται από μια φασιστική αστυνομία. Και η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη χώρα που αγωνίζεται ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πραγματική δικαιοσύνη θεωρούσε τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη. Ανεξάρτητη δημοσιογραφία αυτή που καυτηρίαζε τα εγκλήματα των Αμερικάνων και των ισραηλινών χωροφυλάκων στην Μέση Ανατολή. Είναι το ελληνόπουλο που έμαθε να περιμένει υπομονετικά στο σχολικό του επειδή το κέντρο της Αθήνας είχαν αποφασίσει να κλείσουν κάποιοι και στην παιδική χαρά έμαθε να σουτάρει σε μπασκέτες καλυμμένες από graffiti, δίπλα σε κούνιες που είχαν καταστρέψει βαριεστημένοι χούλιγκαν. Στο δρόμο προς την ενηλικίωση το ελληνόπουλο είχε μάθει να σκάει. Είχε μάθει ότι με το που αντιδρούσε στα προηγούμενα θα τον έλεγαν φασίστα. Έτσι

                         Ενας-   ενας τους τελευταίους αρκετούς μήνες εμφανίζονται διάφοροι επώνυμοι, έχοντες ανέκαθεν πρόσβαση στα «μέσα», και δηλώνουν απογοητευμένοι από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό συγκεκριμένα Οι περισσότεροι καλλιτέχνες, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, άνθρωποι, δηλαδή, που με άνεση δύνανται να επηρεάσουν την κοινή γνώμη, βγαίνουν, δήθεν, συντετριμμένοι και ομολογούν ότι « πίστεψαν στα λογια του Τσίπρα αλλά απογοητευθήκαν» Την διετία ‘12-’14- και ενώ η τότε κυβέρνηση προσπαθούσε να περισώσει ότι μπορούσε από το πέρασμα του ΓΑΠ από την εξουσία- λεφουσια έξαλλων αριστερουστερικων εγκάθετων λυσσομανούσαν να δημιουργούν κλίμα αποσταθεροποίησης κυβέρνησης, κοινωνίας και οικονομίας Συνδικαλιστές, κουκουλοφόροι, μπαχαλοσυντηρητοι, δενπληρωνωμαγκες, Κουβέληδες και αλλα παράξενα ζώα, συντροφιά με τους πιο πάνω απογοητευμένους, σήμερα, καλλιτεχνοπυροβολημενους, δημοσιολογουντες, πριόνιζαν την καρέκλα των Σαμαροβενιζελων για να φέρουν στην θέση τους τους ΣΥΡ

                         του Διονύση Γουσέτη   στο τεύχος Μαΐου 2017 της μηνιαίας εφημερίδας «Κρητικός Λόγος»   Τον 19 ο αιώνα ο μεγάλος Ιταλός συνθέτης Γκαετάνο Ντονιτσέττι συνέθεσε την όπερα «Λουτσία ντι Λαμερμούρ», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του -επίσης μεγάλου- Σκωτσέζου συγγραφέα σερ Ουώλτερ Σκοτ. Η ηρωίδα του έργου Λουτσία ήταν ερωτευμένη με τον Εδγκάρδο, αλλά υποχρεώθηκε να παντρευτεί τον Αρτούρο. Μη μπορώντας να υποφέρει την επαφή με τον σύζυγό της, η Λουτσία τον σκοτώνει με το μαχαίρι του τη νύχτα του γάμου. Στη συνέχεια ο οργανισμός της, για να αντέξει τη βαριά ενοχή που τον βάραινε, αποβάλλει τη μνήμη και τη λογική. Η Λουτσία δεν αντέχει να δει κατάματα την πραγματικότητα της πράξης της και την παραβλέπει, σαν να μην έγινε. Στη διάσημη άρια «της τρέλας» αναζητά την ευτυχία της στην ανάπλαση της ευτυχισμένης εποχής με τον αγαπημένο της Εδγκάρδο, ο οποίος στην πραγματικότητα βρίσκε